it's been a while since i last poured my heart out on my blog.
it's been a while since i last updated you on the status of my life and love life of course.
i am currently in a state of bliss. (i know, i know, how inconsiderate of me. i'm sorry)
shock, happiness, excitement, love and the feeling of being loved.
nag-ooverflow ung emotions.
ilang buwan pa lang ang nakakaraan nung sinabi ko sa sarili ko na matagal pa bago ako magkakalovelife ulit. kasi nga, nahirapan ako ng sobra sobra sa naranasan ko nung nakaraan.
Jeni and I broke up last April. pero i already told her na September pa lang, hinahanda ko na ang sarili ko. may mali lang talaga sa amin. spoiled siya, at sanay na ang lahat ng gusto niya ay masusunod. she's 2 years younger than me, which could also explain kung bakit feeling ko, responsibility kong protektahan siya dahil kaedad niya ang nakababata kong kapatid. panganay ako, and there's this tiny voice inside me na dapat ako ang nasusunod, kaya nag-clash kami. maliliit na bagay, pinag-aawayan namin. ung dating maliit na gap dahil sa council work at sa pagiging demanding niya sa oras, unti-unting lumaki. hindi ko alam kung nagkulang ako sa pagsasabi sa kanya ng mga maling nararamdaman ko tungkol sa relasyon namin. marami siyang mga bagay na gustong gawin, na ayoko namang gawin. may mga times na naramdaman kong violated ako, dahil pinipilit niya ang gusto niya, maski firm ako sa desisyong kong ayoko. pinapahalagahan ko ung sarili ko, and sa instant na maramdaman kong binabastos ako ng tao, nagwiwithdraw na agad ako. at yun yung minsan kong nararamdaman kapag iniinsist niyang gawin ang gusto niyang gawin. nakakawala ng respeto sa sarili, at kesa hayaan kong mawala na naman ako sa mundo, pipiliin ko nang unti-unti nang lumayo at bumitaw. mali lang siguro ako dahil hindi ko siya naihanda. samantalang ako, naihanda ko na yung sarili ko, matagal na. natutunan ko nang mag-move on, maski na umaasa ako na magiging maayos pa ang relasyon namin. pero may dumating na isang realization sa akin. i care for Jen so much, so much na ayoko nang sumugal sa relasyon. kinakapa ko sa dibdib ko yung feeling ng romantic love at attachment, pero pagmamahal para sa isang nakababatang kapatid ang nakita ko. kaya pala i wanted to protect her, to take care of her. pagtapos ng araw na yun, naisip ko nang tama ang desisyon kong pumayag sa pakikipaghiwalay. she'll get over me, alam ko. dahil hindi niya ako deserve. at dahil hindi ko din siya deserve.
after ilang months of keeping my eyes closed, my door locked and my windows shut, dumating siya, out-of-nowhere.
he's not the perfect guy, i know and he knows too. i am even taller than he is. may sarili siyang flaws, and i also got mine. pero wala siyang pakialam.
classmate ko siya nung elementary. i don't even remember if he was one of those boys who used to follow me around. basta alam ko lang, isa siya sa mga magugulong kaklase kong lalaki na panay kalokohan at pang-aasar ang trip gawin sa buhay. isang taon lang kami classmates, and we never had the chance to actually talk, bukod sa kapag sisigawan ko ang tropa niya dahil maingay sila. years passed, nakikita ko lang siya sa Bg.Ilog kapag gumagala ako or kapag nakatambay ako kina Benjo na kapitbahay niya at boyfriend ko nung highschool. wala nang kebs pagdating ng college, bagong mundo na eh. and then i saw him sa isang bar sa Timog ata or sa Tomas Morato 2years ago. anlaki ng pinagbago niya, hindi sa height pero sa looks department. mas nagmukhang mature, yes, mas gumwapo, i guess. hi-hello lang, kasi he was with his friends, i was with mine. hindi ko siya pinag-effortang hanapin sa friendster, hinanap ko siya yes, pero hindi tipong super super paghahanap, because we were never that close before, so hindi din siya nakapunta sa debut ko. nauso ang facebook at nagkaroon ulit ng connection. until just this june, nung pinost ng isang classmate namin ang grad pic namin at nagyaya ng reunion.
July 10, 2010, Tiendesitas. napansin ko na naman na may extrang something ang attention na binibigay niya. hindi ako umiinom ng beer, so sabi niya bilhan niya na lang daw ako ng pwede kong inumin. parati siyang nauupo sa harap ko, at naka-shift ang katawan niya sa direction ko. hindi ako asyumera, wala akong karapatan, pero may maliit nang light bulb sa utak ko, warning na daw, warning. pink shirt ang suot niya, and he looks like a runway model, hindi nga lang siya matangkad, sige, pero kaya niyang dalhin yung sarili niya. may dating pero hindi mayabang ung aura niya. nung gumagabi na, at napansin kong medyo hindi siya kinakausap ng ibang batchmates namin, bilang natural na madaldal ako, pinalipat ko siya sa tabi ko at nakipagkwentuhan ako sa kanya. lovelife ang topic. tinatanong kung may boyfriend na daw ba ako. sabi ko wala, matagal na. to be polite, tinanong ko din siya, wala daw 3 years na. (to be polite lang, pinipilit kong maging dense sa takbo ng usapan. pinipilit ko ding iwasan ang tingin ng ibang batchmates namin. maingay kasi at nasa harapan kami ng stage, so sobrang lapit lng ng mukha namin sa isa't isa. maski nagyoyosi siya, hindi nakakailang ang amoy niya. to be fair naman sa kanya. :D) irereto daw niya ako sa friend niyang half British. (fishing si kuya, pero dahil trying to be dense ako, hindi ko na kinibo) sabi ko ayoko, hindi ako papatol sa ibang lahi. kwento. kwento. after ng ilang oras, nagkayayaan nang tumuloy kina roseann, mas homey dun, mas comfy at relaxed ang atmosphere. so go naman kami. nag-taxi kami papunta kina ann, at dahil "mejo" payat na ako, nagkasya kaming dalawa sa harap ng taxi, 6 kasi kami, so 4 ung nasa likod. nagshshift ung weight niya for unknown reason. tinanong niya kung okay lang ako, na-awkward ako, kala ko nasisikipan siya, so sabi ko, oo ikaw? masikip ba? okay ka lang?, at ang tanging sagot niya. hindi daw siya okay. tapos silence. complete silence. pagbaba malapit kina ann, inasar ko siya, sabi ko libre niya akong taxi. at siya nga ang nagbayad. ng taxi na sinakyan naming anim. at hindi nagpabigay ng ambag. okay. anong meron. tinatanong niya ako, what time daw ako uuwi. sabi ko mga 4am. sabi niya, sabay daw kami. taxi na lang kami ulit. (dense ka, dense. okay?) siya ang nagtagay ng the bar, at naubos ang isang bote in 40mins. in time para makauwi kami. nagtaxi nga kami, at hindi niya ako pinagbayad ng taxi. siya na naman ang sumagot. (ano baaa?:/)
naka-smart siya, pero naging constant ka-text ko siya for the whole week. naubos ang freetexts ko sa kanya. hanggang sa nagpalit na lang siya ng network at nag-globe. come saturday, July 17, reunion part2 kina jomar. worried siya kasi akala niya hindi ako pupunta. kahit na pinipilit kong wag mag-assume, nagpapahanging na siya na gusto niya ako. tinatanong ang standards ko sa lalaki, etc etc.. eh bilang sawa na akong maglagay ng standards, sabi ko wala. basta mamahalin at rerespetuhin ako. gets? yung walang pilitan sa mga gustong gawin. yung kapag sinabi mong "No", hindi na magpipilit? yung pagkakatiwalaan ako. ganun. sabi niya, okay lang ba daw sa akin kung mas matangkad ako. sabi ko walang kaso yun, bilang social norms lang naman un eh. pakialam ko naman kung mas matangkad ako, eh kung mahal ako at mahal ko, go lang. unti-unti, nalilinawan ako, na baka ako nga yung tinutukoy niya. sabi ko sa kanya, bakit panay tungkol sa akin ang pinag-uusapan natin, ikaw naman magkwento. saka na lang daw, gusto niya pa daw akong makilala, dahil gusto niya ako. nawala na yung dense wall. fine, hindi pala ako asyumera. ako pala yun all along. maraming nangyari nung saturday na un eh. nagkaproblema between two of our batchmates, at dahil barkada niya yung isa, sinamahan niya at hinatid. he is not the type na gagatong sa away. at nakakatuwa yung ganun. pagbalik niya sa venue namin, duguan siya. natamaan siya sa batok nung nakaaway ng friend niya, napaluhod kaya ayun, gasgas at sugat sa magkabilang tuhod. i hate blood. pero nung time na yun, halos ibigay ko na sa kanya yung panyo ko para punasan ang sugat niya. kaso, lalaki, kaya daw niya. kei. lumipat kami kina roseann, dun nilagyan niya ng alcohol yung sugat niya. tapos umidlip bilang napagod kakapigil at kaka-awat sa friend niya. dumantay siya sa balikat ko. at inasar na kami ng batchmates ko. paano, ang itsura ay parang batang naglalambing. nakadantay sa balikat at ang kamay ay nakahawak sa braso. hindi ko hawak ang kamay niya, umiinom pa kami nun eh, so tsansing daw sabi ng tropa. though, bilang tropa nga siya, kebs lang. kasi ganun naman talaga ako sa mga kaibigan ko. umuwi kami ng 6am, taxi ulit. at nakadantay pa din siya sa akin. hindi pala, nakayakap. and again, hindi niya pa din ako pinagbayad ng taxi.
that was Sunday morning already. ang tawag niya sa akin, RANCES KO. which kinda feels good, never pang may tumawag sa akin gamit ang apelyido ko. siguro kasi, i've been very firm on insisting that others call me elliz, or isai, or cell, or lhiza, or lizzie, or whatever basta hindi apelyido. pero sabi niya, maganda daw ang apelyido ko. at sabihin ko daw yun kay papa (ikaw na ang bolero kuya!) sunday night, napunta ang conversation sa "bakit daw hindi namin subukan", subukan ang alin kako. yung kaming dalawa daw. wow, so hindi na uso ang ligawan talaga noh? hindi daw siya marunong manligaw. tse! sabi ko pag-iisipan ko. ambilis lang kasi. pero kei, parang magkakakilala na lang din kayo pag nasa relasyon na eh noh.
Monday, nagtext si Jeni, nagtatanong kung may bago na ako. what would i say? hindi naman kasi siya totally bago. flattering ang attention, yes. but hey, gusto ko namang makausap siya ng parents ko, right? bago maging kami. parang Benjo lang din. umakyat ng ligaw na matino dito sa bahay. maski na kita nang dun na din pupunta ang kung ano mang meron kami. awkward na ng mga kasunod na texts ni Jeni. hindi ko na iisa-isahin.
magkatext kami all-through out the day. 6pm pa daw pasok niya kasi. 3pm nung nasa shangrila ako, binibiro ko siyang puntahan niya ako. masakit pa daw ang tuhod niya. around 6pm, nagtext siya ulit, wala daw siyang class, hindi dumaing ang prof. at ang kasunod na text, gusto ko ba daw na magkita kami. it just feels good na, wow, gusto ko ba? kung ano yung gusto ko, yun yung masusunod. sabi ko, okay lang naman. san daw kami magkikita. he lives in floodway, ako sa ugong. he studies in eastwood, so dun siya manggagaling. sabi ko sa tiendesitas na lang, since malapit na yun sa amin, at ilang sakay na lang papunta sa kanila. so go kami. naghintay ako sa hypermarket, and when he arrived. ayoko na lang na tignan siya. he always looks dashing, maski na he's not that tall. ang lakas ng dating kasi. dumating siya, 7:30. we transferred to tiendesitas, then kwentuhan na lang. binilhan niya pa ako ng c2, dahil nasabi ko nga sa kanyang i don't usually eat dinner, eh dapat magdidinner kami, ayoko kako, so ayun, binilhan niya ako ng c2, para daw may sugar ako sa katawan. nagtext sa kanya si alvin, at nasabi nga niyang nasa tiende kami, so sumunod si vin. then i texted roseann, at sumunod si ann after a while. nagkayayaan uminom, at dahil may bahay kami na walang tao, sabi ko pwede dun. Antonov ung binili nila, ako bumili ng mangangata. lakas pala ng tama nun. pers taym kong uminom nun at after 3 shots, hilo na ako. leche. nung mejo tipsy na kami, dun na sila nagsimulang magtanong tungkol sa amin. kei, fine. hindi kami, pero nakayakap na ata ako sa kanya nun, or nakayakap siya sa akin (na hindi ko masyado maalala dahil kay Antonov). may something daw kami, sabi ni alvin. tinanong naman nila si kuya, seryoso naman nga daw siya. well, which was cool, bilang may tama na siya, at ganun pa din yung sagot niya. iniwan kami nina ann para bumili ng yosi. at dun niya ako kinausap. usapang lasing lang ba daw yung aming dalawa. sabi ko, baka. bilang lasing nga ako. hinawakan niya yung mukha ko at tinitigan ako sa mata, saka nagtanong ulit kung usapang lasing nga lang ba daw yun. ang ganda ng mata niya. sorry na, pero nakakamesmerize talaga. sabi ko, hindi. sabi niya, buti naman daw, dahil siya, seryoso siya. at mahal niya ako. tagos sa akin ung sinabi niya, dahil nakakatitig siya sa mata ko, harapan, walang hesitations. nakakakilig. first time :') then he kissed me. hindi kami, so dapat hindi ko pinayagan, pero, argh, that was perfect. sobrang tama nung moment. parang, parang romance film, na pag nagtapat yung lalaki tapos nakakatitig sa kanya yung babae dahil ramdam ung sincerity, hahalikan niya yung babae. the feeling is overwhelming. when his lips touched mine, twas like being in a different realm. his lips are soft, and he tastes like strawberry. he smokes, and mind you, he is a chain smoker. but his breath never smelled like that of other smokers. that felt right, at that moment (though i certainly can not say that he's The One, for we have a little getting-to-know each other to do) he felt right. we parted and he looked into my eyes again, sabi niya, mag-aral ka ng mabuti, grumaduate ka, magpapayaman tayo at pakakasalan kita. kung ibang lalaki yung nagsabi sa akin nun, malamang binara ko siya. pero yung sincerity na makikita at mababasa mo sa mata niya, yun yung nakapagpatahimik sa akin. sabi niya, alam mo ba nung una kitang makita ulit, sabi ko may mali sa akin, gusto kita pero alam kong hindi ako pwede para sa iyo, parang ang taas taas mo kasi, ang hirap mong abutin (oh the hell, not that line againe. hello?) pero nung pinatabi mo ako sau, naisip ko, baka pwede naman, kaya sinimulan kitang tanungin tungkol sa lovelife mo, paraan ko lang yun para malaman kung may boyfriend ka, o kung susuwertehin ba ako sa iyo. gusto kong tumawa, kasi alam kong yun nga ang ginagawa niya. (but hey i'm trying to be dense, db?) we talked about a lot of things, at naging mas malinaw sa akin kung anong klaseng tao siya. he doesn't care about anything from my past. he knows everything. ang mahalaga, yung present at yung future. ipapakilala nga daw niya ako sa parents niya, ipapakilala niya bilang babaeng pakakasalan niya. nakakatuwang pakinggan yung way ng pagsasabi niya, walang hesitations kasi. straight at direct to the point. mature siya mag-isip, which is a plus point. sabi niya, okay lang kahit na wala tayong load pareho, basta maitetext natin ang isa't isa ng maski once a day para mag-update, ang mahalaga naman, mahal natin ang isa't isa, at may tiwala tayo., hindi natin kailangan itext ang bawat isa ng kung ano ang ginagawa natin, tiwala talaga ang kailangan, lalo pa't busy ka at busy din ako. tama di ba? he's right, damn right. mahalaga he's there for me, and i'm here for him. what we feel for each other is all that matters. dagdag pa niya, wag kang magpapadistract sa kahit na ano. focus ka lang na maka-graduate ka. wag magpapadistract kahit na sa akin, (pero nakakadistract ka kaya!) tuloy mo lang yung normal na takbo ng buhay mo (hindi na normal dahil sa iyo!). kei, hindi siya bad influence :)
even retelling / typing / blogging the story makes me wanna shiver in kilig. i don't know where this would take us, for i don't even like the concept of forever (that simply doesn't exist), but i know enough to trust my God, for he doesn't introduce someone new in a person's life for nothing. everything happens for a reason, and i do know that He is behind everything that happened and is happening to me. i believe in Him enough to let this person enter my life, to let myself love this person even though there is a vast ocean of uncertainty in front of us. He knows His plans, and i'll just follow.
it wasn't long ago since i committed myself and my life to Him. iniwan ko na kay Lord ang lahat ng mangyayari sa buhay ko. at alam kong may dahilan ito.
to you, love, thank you for coming into my life. bilang hopeless romantic ako, minsan ko nang sinabi na pasaway ako- pakawala, not in a bad sense; ayoko ng rules; ayoko ng demands ng relationship; i argue, i don't listen; - at hinihintay ko yung taong makakapagpatino sa akin. we'll both see kung ikaw nga iyon :)
