an outlet fo ranting.

my blog's not created to be a ranting site, but why do i always find myself venting out here?

badtrip na araw..
lahat na lang panget..
walang nangyaring maganda sa personal na buhay ko *bukod sa fruitful na discussion sa 180 at 171, na well, acad life ko naman..

last night didn't end up nicely..
dahil sa isang attempt to take our picture together-- hindi pala kami together, kung hindi ung nakabukas na windows ng webcam namin-- para ilagay sa private blog ko sa multiply, ayun, nagkainisan kami.
wala naman akong intensiyon na anything, gusto ko lang makakuha ng picture namin, nakakainggit kasi na kami ay walang picture together..
tapos ikinainis niya, wala lang..
hindi naman ako vain na tao o kung ano pa man, normal lang din naman siguro na gusto mong magkaroon ng litrato nung taong mahal mo, nung mahalaga sau, nung tanging taong kinaiikutan ng buhay mo..
pero, well, ayaw niya eh.
siguro nga, ibang tao pa din ang tingin niya sa akin, para isipin niya na dapat pa akong magpaalam kung kukuha ng ganung litrato..
hai, maski kasi na ganun na nga lang ung itsura nung picture, ung fact lang na magkasama kami dun, okay na ako..
un lang naman ung point dun..

slept at 4am, woke up at 9am..
tapos, tinapos ang 171 paper at pinrint ang lahat ng dapat i-print.
i even printed out a copy of the invitation sa specialty paper para ibigay sa kanya dahil baka hindi daw siya payagan na pumunta sa anniv night bukas..
ayon, pumasok at natuwa sa discussion.

tapos, may bonggang text akong nabasa..
na kesyo msama daw ang pakiramdam niya at uuwi na siya..
nakakatuwa, alam naman niya kung saan ang room ko, ni hindi ako dinaanan para magpaalam nang personal..
kung kelan naman hindi ako nagcheck nang nagcheck ng fone ko, saka ganun ang natanggap ko..
sa madaling salita, hindi kami nagkita ngayon.
at un ang ikinainis ko.
wala lang, pwede naman kasi magsabi ng personal.
kasi, nung wednesday na masama ang pakiramdam ko ay hinintay ko pa siya para magkasabay kami umuwi..
pero, hindi niya nagwa un ngayon maski sinabi ko nang hindi na ako papasok sa 2 next na classes ko para makasama siya..

there, hindi nga ako pumasok..
at para kahit papano ay ma-relax ako dahil sa sobrang inis ko, naglakad ako..
plano ko, hanggang philcoa lang, kasi un ang normal na ginagawa ko kapag stressed na ako..
pero ewan ko, extra bad ata talaga ang araw na ito at na-endure ko ang maglakad hanggang sa mrt quezon ave.

habang naglalakad ako, andami dami nang tanong na pumasok sa isip ko..
ano ba itong nangyayari..
bakit ko hinahayaan na maapektuhan na naman ung pag aaral ko..
bakit ang stupid ko lang..
bakit pakiramdam ko, iniiwan na ako sa ere nung tanging taong kinakapitan ko..
may saysay pa ba lahat..
mga tanong na hindi ko naman nahanapan ng sagot..
kasi nga, patuloy na nag-generate ng mga tanong at random thoughts ang utak ko..
hindi ko naramdaman na napagod ako maglakad, mas naramdaman ko ung pagod ng metacognition na naganap habang naglalakad ako..

nakauwi ako sa bahay, nagtext siya, nagkausap kami sandali..
sabay sabi niyang tinatamad siyang pumunta ng anniv night bukas..
alam ko na naman un eh, dahil matagal ko na siyang kinukulit na magpaalam pero hindi siya nagpapaalam..
ewan ko, hindi ko pinaniwalaan ung gut feel na iyon dahil nag eexpect ako na pupunta pa din siya dahil alam naman niya ung hirap ko dito sa pag aayos nitong anniv night ng buklod isip..
but then again, maski girlfriend niya ako, at ako ang punong abala sa event na ito, hindi pa din siya pupunta..
kahit na ilang beses kong sabihin na okay lang, hindi naman iyon ung nararamdaman at gusto kong sabihin..
talk about cognitive dissonance,, hai.
maski ilang beses kong sabihin na bahala siya, piping dalangin ko pa din na sana sabihin niya one of the next minutes na pupunta siya..
pero mukhang aasa naman ako sa wala..

hai, mukhang ung tanging tao na gusto kong makasama sa pagdiriwang na iyon ay tuluyan na ngang iiwan na ako sa ere..

alam kong alam niya kung gaano ka-importante ang anniv night na iyon para sa akin, kasi kapag hindi naging okay yun, sirang-sira na talaga ako.

hindi made for ranting ang blog na ito, pero wala nmn akong ibang outlet, so wala din akong choice..

**8:42pm

Cognitive Processes of the Initiator in a Non Marital Relationship Dissolution of Former Best Friends

However much people may hope that in entering a relationship, they may dare happy endings, the opposite is more likely to happen. Relationship dissolution is something that most people who have entered in a relationship, even those who are only observers, can always account for. And it has become general knowledge that undergoing a breakup is associated with a lot of negative affect. People hence are curious as to why these dissolutions do happen. Which is why it is not surprising that there have been an increase in scholarly attention over the last few decades in the examination of various aspects of relational endings (Kellas et al., 2008).
A relationship with a significant other is often an integral part of a person's life and one's own personal development (Battaglia et al., 1998). Therefore, the end of a relationship signals a loss of a part of that person and it was shown in several studies that termination of a relationship, whether marital or nonmarital, through dissolution or bereavement, is among the most distressing events that an individual can experience (Flemlee et al., 1990; Sbarra, 2006). According to a study done by Davis, Shaver, and Vernon (2003), the dissolution of romantic relationships are associated with a variety of negative physical and emotional responses, ranging from anxiety, depression, psychopathology, loneliness, immune suppression, fatal and nonfatal physical illness or accidents, and decreased longevity to immediate death through suicide or homicide. This only goes to show how much dissolution of relationships affects various people in different ways. But despite all these, most individuals fare well over time and adapt quickly, which often involves a transition from a state of cognitive-emotional disorganization and upheaval to one of restored psychological well-being and relative calm; in other words, a move from a state of relative distress and emotional dysregulation to one of emotional calm and restored psychological balance (Sbarra, 2006). During this transition, it has also been shown that a process wherein a reorganization and redefinition of one’s conception of self without (or in different relationships to) the other person occurs (Davis et al., 2003).
But beyond the effect of relationship dissolutions, researches also abound on how the dissolution process takes place. According to VanderDrift, Agnew, and Wilson (2009), dissolution is the product of a series of leave behaviors (deciding to dissolve, initiating dissolution, and suggesting dissolution) that can be enacted by either partner, resulting in the relationship being terminated. Several conceptual models of relationship dissolution suggest, implicitly or explicitly, a sequential process that occurs in steps or stages (Battaglia et al., 1998). In a study by Duck (1982; as cited in Battaglia et al., 1998), he found that in one model, relationship dissolution was described as having four phases: intrapsychic, dyadic, social and grave-dressing. During the intrapsychic phase of relationship dissolution, each partner privately assesses the relationship in terms of its equity, satisfaction and possible alternatives. Once partners' private thoughts become public, the dyadic phase of relationship dissolution begins. During the dyadic phase, partners oscillate between relationship repair and dissolution behaviors. Once the couple decides to end the relationship, the social phase begins, when the couples accept the societal repercussions for separating. Lastly, during the grave-dressing phase individuals begin coming to terms with the break-up and looking for reasons why the relationship did not last. In another model, Kelley and Thibaut (1978; as cited in Battaglia et al., 1998) theorized that relationships come to an end when the costs for staying in the relationship outweigh the rewards for continuing in the relationship. Named interdependence theory, this holds that people assess their comparison level and comparison level for alternatives when deciding between staying in and leaving a relationship. The comparison level is the individual's subjective expectation regarding what they want and feel they deserve from a relationship. The comparison level for alternatives includes all other available alternatives to the current relationship, which are assessed in terms of their rewards and costs relative to the rewards and costs of the existing relationship. When people determine that their comparison level is greater than their comparison level for alternatives, they usually remain in the relationship, but when they decide that their comparison level for alternatives is greater than their comparison level, they typically dissolve the relationship.
From these dissolution models, it could be surmised that when it comes to ending a relationship, there is a great deal of thought that comes with it. In studying situations before dissolutions, it was found that one aspect for the deterioration of a relationship is avoidance, during which time, the person neglecting uses this as a coping mechanism for the failure of the relationship and begins to redefine his/her life without the partner (Rusbult et al., 1986, 1987, 1998, as cited in Myers, 2008; Davis et al., 2003). Other reasons for breaking up also arose in a study conducted by Baxter (1986) wherein he found that females were likely to mention more reasons for breaking up (i.e. obligations to grant autonomy beyond the relationship, obligations to be open, and expectation of equity) while males were more likely to mention a lack of a magical quality as their reason for breaking up.
In post-breakup studies however, it was found that there is a great deal of pain involved. For the one who initiated the breakup, distress comes from the guilt over hurting someone, the upset feelings over the persistence of the other, or from the uncertainty felt over how to respond to the other (Baumeister & Wotman, 1992, as cited in Myers, 2008). On the other hand, Davis and his associates (2003) found that those whose partners initiated the breakup reported greater physical/emotional distress and a loss of interest in sex but had less self-blame and guilt. These differences in emotional experience between the one who initiated the breakup and the partner are attributable, in part, to the fact that life events perceived to be under one's control are less distressing than those perceived to be beyond one's control (Sprecher et al., 1998). However, during instances wherein, before the dissolution of the relationship, those involved in a relationship that had higher self-expansion, there was more detrimental impact on their working self-concept post-dissolution, which adds to the distress those involved feels (Lewandowski et al., 2006). Accounting for both aspects though, Sbarra (2006) concluded that the individuals who initiated the separation would still adapt much more quickly after the breakup.
In deciding to end a relationship then, more often than not a negative image of the initiator always arises since the initiator is seen as being the one who would cause the possible unpleasant events brought about by dissolution. Some of these cognitive processes involved in dissolution that the initiator experiences may fall under cognitive dissonance - one of the most influential and extensively studied theories in social psychology.
Cognitive dissonance is the pressure of an aversive motivational stage when a person holds two cognitions that are inconsistent with one another (Bem, 1967). Aronson also defined it as a negative drive state which occurs whenever an individual simultaneously holds two cognitions (ideas, beliefs, opinions) which are psychologically inconsistent. Since the occurrence of dissonance is presumed to be unpleasant, the individual strives to reduce it by adding “consonant” cognitions or by changing one or both cognitions to make them “fit together” (Aronson, 1969 as cited in Berkowitz, 1969). For example, in a case of a male initiator, he thinks that he is a good person but knows that breaking up will cause unpleasant consequences which are not good. Cognitive dissonance occurs because of the logical inconsistency of a good person doing something which is not good. To reduce the tension caused by this inconsistency, the initiator is likely to make rationalizations or resort to other defense mechanisms (Changing minds.org, n.d.). The initiator tries to appear rational, both to others and to himself.
Because most research on relational endings focus on its impact on the partner of the initiator, this study aims to explore the side of the initiator. More specifically on how the initiator confronts and processes the thought of dissolving the relationship: how the initiator moves from thoughts of dissolution toward an actual decision; how the initiator convinces self of the soundness of the decision (i.e., how initiator weighs favors and cost of being in the relationship against favors and costs of dissolution), etc.; how the initiator wrestles with the impending effects of dissolution to both parties and its implications on his/her (and other people’s) image of him/herself; and how the initiator’s knowledge of self develops or changes throughout the process of dissolution, including recovery.
The researchers hypothesized that: 1. there is a more careful cognitive processing involved, especially on what the dissolution can do for both parties when they were former best friends due to the greater involvement of both parties as compared to partners who were not former best friends; 2. for partners who were former bestfriends, the dissolution is modified from unpleasant to not so unpleasant by the initiator, wherein he/ she rationalizes the decision by finding reasons that would make the dissolution a better option for both parties, not just for the initiator himself; and, 3. that regardless of their kind of relationship before the romantic relationship began, self-concept is lowest right after the dissolution, mostly because of the impact to the non-initiator. The current research will explore on how these cognitive processes may differ for non-marital relationship dissolutions of former best friends as compared to non marital relationship dissolution of partners who were not formerly best friends.


**research proposal of our group in Psych180: Social Psychology **

random post : mas lalong naiirita ako sa'yo.

well nakapagreply na ako at apparently kasi nung monday lang ako nakapag-update ng bank. and i am replying to his messages okay. and regaring marketing, hindi ako nakakapag-market dahil nasa school ako tuwing weekdays kahit monday.

"nakakahiya na parang after natin mabigyan ng pera ay ni-ha ni-ho eh wala na tayong sinabi sa kanya.." >>> naiirita ako sa'yo.

ang hirap talaga kapag masyadong bitchy ang ka-trabaho mo. gusto ko lang naman na ipaalam na nakailang emails na ang alumni namin regarding the money ay mukhang hindi pa din siya sumasagot.

i'm not the perfect person para magsabi nito. may mga hindi din ako natutupad bilang part ng execom ng isang org, pero, kung hindi mo na magawa ang trabaho mo para madagdagan ang pera ng org, bakit hindi ka na lang kaya mag-resign? mamaya mo, may mas epektib pang tao para gampanan ang posisyon. ung taong hindi ipapalusot ang acads niya para hindi makagawa ng responsibilidad niya. no wonder naghihirap ang org, inuuna mo kasi ang pangsarili mong kapakanan. oo na, mas mahalaga dapat ang acads, pero sana hindi lumalabas sa mga aplikante na wala kang ginagawa.

nakakairita ang mga taong puro salita lang, wala namang ginagawa.
maraming plano nung tumatakbo pa lang, pero hindi din naman natutupad.
hindi ko sinasabi na natutupad ko ang lahat ng nasa GPOA ko nung tumakbo ako,, pero as much as possible, ginagawa ko naman ang lahat ng makakaya ko para gawin un.
sana hindi na lang puro satsat, sana gawin na lang ang dapat gawin para walang maibato sa'yo ang ibang tao.

(again, hindi ako perfect. pero kaya kong unahin ang org responsibilities ko kesa sa pag-aaral ko, alam ni jeni yan, at naiinis siya dahil ganyan ako talaga)

ROOM 407

“ma’am, time na po!”
“ma’am gutom na kamiii!!”
“recess naaaaa! Anu baaaaa!!” pasimpleng sigaw ng mga kamag-aral ko sa English teacher namin na si Ms. Hufano.
“next time talaga, magdadala na ako ng alarm clock at ia-alarm ko ng 9:00 am.” Narinig ko pang sambit ni Linda, na nakaupo sa likod ko.
“nag-overtime na naman si Ms, pero okay lang, wala naman tayong magagawa masyado kapag breaktime eh.” Bulong ko sa kaibigan kong si Ellie na nasa tabi ko.
Hindi ko alam kung bakit gustong-gusto nilang mag-recess. Eh, ang boring-boring ng recess. Ni hindi ka maka-akyat sa library para makapagbasa ng libro. Ni hindi makapunta ng computer lab para magbutingting ng mga personal computers (gusto ko pa naman sana na maging maalam sa kung paanong tumatakbo iyon). Ni hindi kami makaupo sa gusto naming upuan sa kantin dahil dun nakaupo ung pesteng barkada ng batch namin. Ni hindi kami makakain ng masarap dahil hindi naman masarap ang pagkain at bawal lumabas ng school para bumili. At mas lalong hindi namin kasabay ang III- St. Anne, hindi ko na naman makikita si Franz. Mabuti pa noong nakaraang taon, hinihintay ko na mag-recess.
Hindi ko mai-alis sa isip ko ang mga ideyang yaon kaya hindi ko masyadong napagtuunan ng pansin ang aking kapaligiran, nagulat na lamang ako nang may bumangga sa akin habang pababa ako ng hagdan. Gusto ko sanang angilan ang bumangga sa akin, ni hindi man lang humingi ng paumanhin, kaso, napangiti na lang ako nang makita ko kung sino ang nilalang na iyon.
“si Franz, si Franz!” kinikilig kong sabi, sabay hila sa damit ni Yna na naglalakad sa unahan ko.
“oo, nakita ko Sai, nabangga ka na nga, kinilig ka pa.” naiinis na sagot niya.
“hay nako, ano ba naming sagot yan. Nabangga niya ako! Improvement un dahil hindi naman kami nagkakalapit dati, di ba?” sagot ko.
“saan kaya si Joeward? Bakit hindi kasama ni Franz?” bulong ni Yna.
“hindi ko lalabhan ang uniform ko. Hindi ko lalabhan ang uniform ko. Hindi ko lalabhan ang uniform ko.. ohhhh!” pakanta kong sabi habang papasok kami ng kantin, nang hindi pinapansin ang ibinulong ni Yna.
“Masaya ang recess kung laging mababangga niya ako” nasaisip ko.
Saka ko lamang napansin na hindi normal ang pagiging tahimik sa loob ng kantin.
“himala, wala ung mean girls?” nagtatakang sabi ni Darling.
“ewan, baka nasa C.R? Palagay niyo?” pabalik na tanong ni Ellie.
“Tara na, doon tayo sa mesa sa tapat ng electric fan umupo!” yaya ni Yna.
Pagkakataon na para mahanginan naman kami ng electric fan na iyon. Mula nakaraang taon ay noon lamang ako nakaupo sa parteng iyon. Paano naman, ang sikat na barkada sa bawat antas lamang ang nakakaupo doon. Sila ung mga taong walang takot na nakakapagpaalis ng tao sa mga lugar na gusto nilang puntahan, upuan o tambayan. Matagal ko nang gustong sumagot sa kanila, kaso, wag na lang, ayoko ng away.
Umorder na ng pagkain ang dalawang babae, si Yna at si Darl. Nakakatuwa silang tignan. Si Yna kasi ay maliit na babae at may katabaan. Matangkad at payat na payat naman si Darl. Complete opposites lang talaga. Naiwan kami ni Ellie sa mesa.
“pati ung mga pampam na boys wala din dito?” tanong ni Ellie
“mukhang, hindi ko nga alam kung nakita ko sila na nakatambay dun sa tapat ng grotto.” Patay-malisyang sagot ko. Wala naman akong pakialam talaga. Buti nga at wala sila dahil walang mga maingay sa kantin, pwede akong magbasa ng bagong bili kong libro.
“hindi ba kayo bibili?” tanong ng dalawa pagbalik nila sa mesa.
“ako? Hindi. Iipunin ko na lang ang pera ko. Wala naming masarap na pagkain diyan eh.” Tugon ko nang hindi tumitingin sa kanila. Sinisimulan ko na kasing basahin ang Babysitters’ club, ung libro na nabili ko sa book fair namin.
Naaaliw ako sa pagbabasa, parang ibang mundo kasi. Lunod na ako sa binabasa ko nang kalabitin ako ni Mark, pinapatawag daw ako ng adviser namin.
“bakit kaya? Hindi naman ako leyt kanina. At nagpasa naman ako ng dapat na ipasa kanina.” Napakamot na lang ako sa ulo ko.
Dali-dali akong nagligpit ng gamit ko at sumunod kay Mark. Sinabihan ko na din sina Darl na kapag nag-bell na ay i-save na lamang ako sa pila, susunod na lang ako.
“Mark, bakit daw?” tanong ko sa kanya.
“aba, malay! May ipapagawa daw sa’yo.” Tugon nito.
Tahimik na kami habang naglalakad. Napansin kong wala talaga sina Carmina, aba, nasaan kaya ang mga iyon.
Kumatok kami ng marahan sa faculty room, isinigaw ang pangalan ni Ms. Aseron at bumaba na papasok.
“Ms, pinapatawag niyo daw po ako?” bungad ko sa kanya.
“salamat Mark.” Tinanguan niya ito at umakyat na sa taas. “oo Sai, pakihanap naman ang mga kaeskwela mo. Hindi pa bumababa sina Carmina at Michelle, pati sina Rowell at JP daw sabi ng adviser nila, pakitingin mo naman kung naiwan ba sila sa taas o kung nagtago na naman sa library.” Mahabang saad nito.
“sige po ma’am.” At umakyat na ako sa taas. Para talagang lungga ang faculty room na iyon. Hindi ko alam kung bakit sa basement inilagay. “Hay, bakit kaya ako pa ang nautusan?” bulong ko.
Umakyat ako sa ikalawang palapag ng high school building. Wala sila roon, pinuntahan ko rin ang comfort room sa palapag na iyon, wala pa din. Umakyat ako sa third floor at tinignan ko rin maski ang CR, pero wala sila doon. Inuna kong puntahan ang CR sa fourth floor, wala doon. Sinunod ko ang computer lab at library, nakakandado ito, siguradong walang tao sa loob. Palakad na ako papunta sa classroom namin nang mapansin kong may tao sa room 407. Wala namang pintuan at bintana ang mga classrooms namin, kaya pansin talaga kung may tao dito. Ang room 407 ay nasa dulo ng pasilyo, bihira itong mapuntahan dahil wala namang nagkaklase doon. May mga mahihinang tawa at parang ungol akong naririnig. Susmaryosep, umagang-umaga, sana walang magpakitang multo sa akin dito.
Pero hindi multo ang tumambad sa akin paglapit ko sa may parang pintuan ng classroom na ito (parang pintuan dahil nga walang pinto pero may semento na nagsisilbing harang sa kahabaan ng kwarto), kung hindi sina Carmina at Michelle, nakaluhod at nakasubsob ang mukha sa pagitan ng hita nina Rowell at JP, habang ang isang kamay ng dalawang lalaki ay nakasabunot sa mga buhok nila. Nakababa ang pantalon ng dalawa, hindi na nakasuot ang salawal. Nakababa rin hanggang sa may beywang ang putting bestidang uniporme ng dalawang babae. Mukhang balewala sa kanila maski na maalikabukan ang bestida nila. Ang isang dibdib ni Carmina ay nakalabas sa kulay rosas niyang bra, na may nakasulat pang “hot”—nakatayo ang kanyang utong, nakalabas naman ng buo mula sa dilaw na bra ni Michelle ang sa kanya. Maya-maya pa ay tumaas-baba ang mga mukha nila, marahan hanggang sa unti-unting bumilis. Panay naman ang “aahhh..” ng dalawang lalaki, habang nilalapirot ang utong ng mga babae sa harap nila. Sa bawat pag-angat at pagbaba ng bibig, magkahalong impit na ungol ng babae at lalaki ang pumalibot sa buong kuwarto. Ano kaya ang ginagawa ng dalawang ito? Paalis na sana ako para tawagin ang adviser naming nang mapalingon si Carmina sa may gawi ko. Nakita niya ako, pansamantala niyang ini-angat ang ulo niya at kamay naman niya ang nagtaas-baba sa ari ni Rowell. Unang beses kong makakita nito! At nangangalit sa laki at tigas ang kay Rowell.
“oh, Sai, andiyan ka pala. Sabihan mo naman kami kapag may teacher na parating ha?” kaswal na sabi nito at muli, tangan ang pagkalalaki ng lalaking nasa harap niya, dahan-dahan niyang isinubo ito pagkatapos ay dinidila-dilaan na parang isang lolipop.
Hindi maikakailang sarap ang nararamdaman ng lalaki dahil sa pilit pang pagsubsob sa ulo ng babae sa sandata nito. Pikit ang mga mata habang ninanamnam ang sensasyon na dulot ng masikip at mamasa-masang bibig ng babae.
Napaisip ako. Hindi ko talaga alam kung maeeskandalo ako o ano. Ang kaswal ng pagkakasabi, parang walang pakialam sa nakita ko, parang balewala kung magsusumbong ako o hindi. Sandali ko silang tinignan, iniisip kung ano ang ginagawa nina Carmina kina Rowell.
“un kaya yung blowjob?” maang na tanong ko sa sarili, sabay talikod at lumakad na ako palayo.
Matagal nang pinag-uusapan iyon ng mga kaklase kong babae, pero dahil sa hindi naman kami magkakaibigan, ano naman ang pakialam ko kung pag-usapan nila yun di ba? Ang sabi pa nila noon, sa mansiyon daw ni JP nagaganap pagblowjob nila ng sabay sabay.
“magsusumbong ba ako? Imposible, sigurado naman na walang mangyayari kung magsusumbong ako.” Nagtatalo ang isip ko, gusto kong isumbong sila para harapin naman nila na mali ang ginagawa nila. Hindi siguro mali, wala lang sa tamang lugar. Pero alam ko naman na walang mangyayari, walang mangyayari dahil ang pamilya ng apat na iyon ang malalaki kung magbigay ng pera sa paaralan kapag foundation day. Alam na alam kong hindi man lang sila mapapagalitan kapag ginawa kong magsumbong. Baka ako pa ang mapasama dahil kasundo ng principal ang apat na iyon. Naalala ko tuloy ang isang insidente kung saan nahuling nangongodigo sina Carmina, kunwari ay pinatawag sila sa principal’s office pero wala naming suspensiyon na naganap. Tumatawa pa nga sila nang palabas na sa opisina.
Dumiretso ako sa Faculty room para lang sabihin sa adviser namin na nasa room 407 sina Carmina, pagkatapos nun ay dali-dali na akong lumabas. Pipi kong dalangin sa mga oras na iyon na sana ay umakyat si Ms sa kwarto para malaman niya kung ano ang ginagawa ng apat. Paglabas ko ng faculty room ay agad akong nilapitan nina Yna at Darl.
“oh Sai, saan ka ba galing? Anong inutos sa iyo ni Ms?” bungad na tanong ni Ellie.
“pinahanap sa akin sina Carmina, sa buong high school building ako naghanap.” Tugon ko.
“nakita mo ba sila?” tanong naman ni Yna.
“oo, nasa room 407 sila.”
“407? Di ba walang tao dun? Anong ginagawa nila dun?” si Darl naman ang nagtanong.
“ahm, ano eh, ahhhhhh..” hindi ko alam ang isasagot ko. Sasabihin ko ba ang totoo?
“ano??” sabay na tanong pa ng tatlo.
“hmmm,, naka-ano..” sige na nga, sasabihin ko na!
“ano??” muling tanong nila.
“nakaluhod sina Carmina at Michelle sa harap nina Rowell at JP, tapos, sinusubo-subo nila ung ari nung dalawa. Dinidila-dilaan pa nga eh. Tapos, tinataas baba ung bibig nila sa katawan nung ari nung 2 boys. Pabilis nang pabilis hanggang sa umuungol na ung dalawa at pawisan na sila pare-pareho.” Mahabang saad ko.
“haaaa?? Eeeewww..” gulat na pahayag ni Ellie. Tumakbo na ito palayo.
Bigla namang natawa si Yna. Nagtatanong ang tingin ko sa kanya.
“Blowjob ung ginagawa nila. Parang masturbation pero bibig ng babae ang ginagamit. Kaya tinataas-baba ung bibig ay para labasan ung lalaki.” Sagot nito sa nagtatanong kong mata.
“ha? Paano mong alam?” tanong ko sa kanya.
“nagawa ko na un sa boyfriend ko. Nilunok ko pa nga ang lumabas sa kanya eh. Lasang Zonrox nga lang. Pero okay lang, gusto ng mga lalaki kapag sarap na sarap ka sa katas nila.” Paliwanag pa nito.
“okay, okay. I’m out! Hindi ko kaya ang usapan niyo.” Tumalikod si Darl at lumakad na papuntang C.R.
“kelan mo nagawa un?” muli kong tanong.
“last year pa. ano ka ba Sai, parang hindi mo naman alam na may nangyari sa amin ni L.A. sa kusina ng bakery namin. Di ba, kinuwento ko naman un sa inyo. Pati kung paanong posisyon at kung paanong nangyayari un? Pati kung gaano kalaki ang etits niya, di ba?”
“oo, pero, hindi mo naman nasabi na hindi lang pala ung pangbabang butas mo ang nakatikim ng chuva ng lalaki. Pati pala bibig mo.”
“normal nang ginagawa ng mag-boyfriend un. Gustong-gusto nga ni L.A. kapag ginagawa ko iyon sa kanya eh!” sagot pa niya.
“pero, hindi naman magboyfriend sina Carmina at Rowell. Bakit ari niya ang isinusubo nun?” tanong ko habang pinagmamasdan ang apat na bumababa patungo sa quadrangle namin. Parang walang nangyaring kung ano, dire-diretso lang sila sa madalas nilang tambayan sa tapat ng grotto.
“malay mo, nag-eeksperimento sila. Gusto lang maramdaman ni Rowell ung saya nun.” Sagot ni Prima.
TING! TING! TING!
Naputol ng bell ang usapan namin. Kinailangan nang umakyat at ituloy na ang tunay na mga leksiyon. Dumaan nang mabilis ang oras. Hanggang sa pag-uwi ko ay tangan ko ang mga tanong sa isip ko. Sana makausap kong muli si Prima tungkol doon.
Kinabukasan ay combined ang klase, wala kasi ang adviser ng II- St. Francis, absent at may sakit daw. Nasa iisang classroom lang tuloy kami, napilitan tuloy na pagdikit-dikitin ang mga upuan, napunta tuloy sa may likuran ko si Carmina. Nakatabi ko naman ang isang lalaking kamag-aral na kabarkada din nila. Naiilang ako sa kanya. Naiilang ako sa kanila, bakit kasi kailangang sa classroom pa nila gawin iyon. Dapat sa bahay, o kaya sa katabing motel ng eskwelahan namin (wirdo ang pagkakadikit-dikit ng mga establisyimento sa lugar na iyon. Katabi ng ospital ang paaralan namin, simbahan naman ang katabi ng paaralan at linya ng mga motel ang katabi ng simbahan).
Nang matapos nang maglipat ng mga upuan ay nagsimula nang maglesson si Ma’am Hufano. Medyo boring nga lang talaga siya magturo maski na magaling siya. Pinilit kong magconcentrate sa itinuturo niya kahit maingay ang mga tao sa likod ko, hindi ko lang kinaya nang makita kong may putting kung-ano na gumagapang patungo sa gitna ng mga hita ni Joko, ung katabi ko. Sinundan ko ang kulay puti na iyon, paglingon ko, paa pala ni Carmina. Nginitian ako ng nakakaloko ni Carmina, sabay sabing “inggit ka? Subukan mo din jan sa katabi mo. I’m sure Joko won’t mind.”
Binawi ko ang tingin ko. Ibinalik ko sa isinusulat ni Ma’am sa harap. Mas lalo akong nahirapan na mag-concentrate. Iniisip kong magtaas na ng kamay para makita ni Ma’am ang malikot na paa ni Carmina. Nakakatawag pansin lang talaga ang dahan-dahan at parang naghahanap na paa ni Carmina sa kandungan ni Joko. Nang mahanap na ang nais na laruin ay parang pala na tinutudyo-tudyo ang lupa. Parang daliri na ipinangkikiliti sa tagiliran. Maya-maya pa’y napapikit nang matiim si Joko, at nakita kong unti-unti ay umaangat ang parte na iyon ng katawan ni Joko. Lumolobo ang pantalon niya. “Erection” daw ang tawag dun, sabi ng science teacher namin. At nangyayari daw un kapag naa-arouse ang isang lalaki.
“nakaka-arouse pala ang paa ni Carmina?” natatawang bulong ko.
“class, dismissed!” naiiyak na sigaw ni Ma’am Hufano.
Tinignan ko ang relo ko, masyado pang maaga. Bakit kaya nagpalabas na si Ma’am. Lalong umingay ang klase. Lalong nagkaroon ng kanya-kanyang usapan. Dali-daling tumakbo palabas ang iba. Natutuwa ata dahil sobrang agang nagpalabas ni Ma’am. Nang iilan na lamang kami ay tumayo na ako at dumiretso na palabas. Kasabay ko si Yna, nauna na sina Darl dahil pupunta pa raw sila sa C.R. Paglingon namin sa bakante nang classroom ay nakakandong na si Carmina kay Joko at dinadama-dama ang nakaumbok na parteng iyon na ngayon ay nasa gitna na ng hita ng babae. Nakabukaka si Carmina sa ibabaw ng kandungan niya. Ang isang kamay ni Joko ay nasa may gitna na din ng hita ni Carmina. Nakalilis na rin ang palda nito, nakaangat na at kita na ang panloob. Kulay itim ito, may nakasulat pang “sexy” sa likod. Ang ulo naman ni Joko ay nakasubsob na sa gitna ng dibdib ni Carmina, ang kamay ay naglalandas sa likurang bahagi ng bestida nito at unti-unti nang binababa ang zipper nito.
“ah, alam na!” natatawang pahayag ni Yna.

why do tears suddenly fell out of my eyes?

dahil ba sa wakas ay nakita ko na siya?
siya na maski kelan ay hinding-hindi ko yata mapapantayan o mahihigitan?
hai. ang stupid lang ng feeling.
dahil kahit ilang beses na sabihin na hindi ganun, iba pa din ang pakiramdam ko..

hmmm, nasasaktan ako ngaun.
bakit?
kasi narealize ko na oo nga, marami kaming pagkakapareho..
mula sa mga gusto hanggang sa gawi ata..
ampanget ng feeling na wow, of all people, may kapareho ako..
at sheeez, of all people, ung first pa niya.
galing di ba..

ewan ko ba sa utak ko, automatic ata na ikukumpara ko ang sarili ko sa mga nakaraan ng kung sino mang nakakasama ko..
ewan, matagal ko na atang nasabi na reassurance lang ang kailangan ko, pero, hmmm, ewan, iba ata ito..

naiiyak ako sa dahilan na nakita ko na siya..
naiiyak ako dahil narealize ko na oo nga, pareho nga kami..
at may sobrang liit na thought na gumagapang sa ulo ngayon..

kaya ba ako ang girlfriend niya ngayon dahil pareho kami?
kaya ba kami ngayon dahil nakikita niya siya sa akin?
sa akin nga ba siya nakatingin talaga?
hai, ang saklap..

pwede naman kasing sabihin na hindi ko pa nabubura sa friends list ko..
kesa idadahilan sa akin na dun sa isang account pala yun..
tamang tawanan lang daw ako?
na parang keber lang un dapat para sa akin?
paki ko naman kung magkaibigan kayo.
hindi magkapareho ng level un..
buti sana kung wala kayong pinagsamahan.
buti sana kung wala kayong malaking pinagdaanan.
na hanggang ngayon, bumabalik balik sa isip ko, dahil, oh well, una na nga siya.
hai, ang panget lang..
ang panget panget lang ng feeling talaga..

rant rant rant..
random rant..

sana magdisappear na agad ang pakiramdam na ito..
ang weird ng feeling na wow, nagseselos na naman ako..
at, mas wow, dahil ngayon, babae naman..
hindi ko tuloy alam kung saan ba dapat ma-weirdan..
kung ung nagseselos sa lalaki o ung nagseselos sa babae..

HINDI KO ALAM KUNG TAMA BA ANG NIREREACT KO..
basta ang alam ko lang, tang ina, NASASAKTAN AKO.

HOW TO FIND YOUR ONE TRUE LOVE: MAG SUMMER CLASSES KA!

yay! 60 days and counting... ^_^

hindi pa ganun katagal, alam ko sasabihin yan ng ibang makakabasa, eh, paki niyo ba? masaya ako na umabot kami ng 60days, at tiyak na aabot kami ng 60xinfinity days ^^

hahahahaha!
as the title suggests, paano nga ba makita si one true love?
we say, magsummer classes ka!

nagsimula ang lahat noong nakaraang summer, naging kaklase ko siya, at doon na nagbago ang ikot ng mundo ko..

hindi ko talaga alam kung paanong nagkalapit kami..
basta ang naaalala ko lamang ay naging magkatabi kami sa likurang bahagi ng classroom namin sa chem lec..
halos magkalapit lang din ang inuupuan namin sa lab..
magkatalikuran ko be exact..
nanghiram ako sa kanya ng notes na ni hindi ko naman kinopya, haha, pagpapakyut lang talaga para makausap siya..
matagal ko na rin kasi siyang nakikita sa department, hindi ko nga lamang mawari kung dapat bang batiin o hindi..
malakas kasi ang dating niya..
tipong "wala akong paki sa inyo, basta ako, okay lang ako"
bago pa man kami magpakilala sa lab ay alam ko na ang pangalan niya.
alam ko nga kasi na psych major xa.

mejo naiilang din ako na kausapin siya nung una..
tahimik kasi at parang hindi kami magkakasundo..
bukod nga sa aura niya na wala siyang paki talaga sa paligid niya.

we both really don't know kung bakit naging close kami.
kung bakit pagbalik ng groupmate niya galing sa matagal na pagkakasakit ay nagpasya na rin siyang sumama sa amin kapag magtatanghalian kami nina sha.
well, matagal na namin siyang gusto ayain, un nga lang, disappear mode parati after ng lec, kaya hindi na namin nayayaya..

after ng isang lunch na iyon ay naging mas madalas ang pagsama niya sa amin.
binigyan na nga kami ng lab partner ko ng group name "single ladies"
mula nung mga panahon na iyon, weird na talaga ang pakiramdam ko.
parang gusto ko lang na malapit sa kanya.
parang high school na laging gustong makita ang crush niya.

dumating pa sa point na kinuha niya ang number ko.
well, hindi naman siguro para magpakyut din kung di para sa academic stuffs. :)
nagkatext kami, nagrereply ako sa kanya kahit na sun ang pinapangtext niya..
hindi ko alam noon kung paanong pahahabain ang usapan, para hindi mangailangan na tapusin agad ito..
napagkasunduan din namin na magba-bio na kami ng first sem at classmates kami.
lab partners pa nga dapat.
ultimo ang sched namin, halos swak na swak dahil magkatext kami nung kumukuha kami ng subjects..

ang weird ng feeling na naaaliw (when i say naaaliw, alam na ng kapatid ko ang ibig sabihin niyan) ako sa kanya.
given na pareho kaming babae at kahit pa nagkakacrush ako sa babae ay hanggang crush lang naman un..

lumala nang lumala ang weirdness ng pakiramdam ko at ang fondness ko sa kanya.
wala lang, isa pala siyang maingay na bata, makulit at masaya kasama, masarap kausap, parang pag kasama mo siya, no dull moment talaga.
hindi na dumadaan ang araw na hindi kami magkatext..
hanggang sa dumating ung sobrang halagang araw na hiningan ko ng sign si God..

leyt na kasi kami noon, at mas nauna siyang umalis sa bahay kesa sa akin.
sa guadalupe siya sumasakay ng mrt, sa shaw naman ako.
magkatext kami nung umaga na iyon..
sabi ko kay Lord, kapag ito hinintay ako, bahala na po. maski mali sa paningin ng iba, hahayaan ko nang mahulog ako sa kanya, tapos, bahala na si Batman.
kaso, ayon, ewan ko ba kung sadya at ginusto talaga ni bro, nagtext siya sa akin na hihintayin na lamang niya ako at sabay na kami pumasok..
hindi ko alam kung dapat ba akong magtatalon sa tuwa o maiyak sa pakiramdam na ipinagkanulo ako ni Bro (wahahaha)
bumaba ako sa platform at nang makita kong wala siya sa female area ay napabuntong-hininga ako. joketime lang pala, i love you na ulit Bro.
hilig ko ang tumingin sa salamin sa gilid, ung may tv sa ilalim.
at tamang pagtingin ko dun ay nakita kong naglalakad siya papunta sa female area.
nak nang.. kmusta naman un.. hindi pala joke..
totoo pala, at kailangan nang maging tunay ni Batman dahil siya na ang bahala sa akin dahil unti-unti ay nahuhulog na nga ako..

ang pagsasabay na iyon sa pagpasok ay napadalas..
hanggang sa kada araw ay magkasabay na kaming pumapasok..
nadagdagan na din ang mga activities namin together..
minsan ay inaya niya akong mag-bubble tea..
at kahit na may kamahalan ay go pa din ako, para lang makasama siya.

ung unang pagpunta na iyon sa bubble tea naging napakahalaga sa akin.
masaya kasing titigan ang mga mata niya..
masaya kasing makita ang ngiti niya.
masaya kasing marinig ang mga weird ideas niya.
nung nasa bubble tea kami, may 2 lesbian couple.
hinihintay ko kung ano ang sasabihin niya, para din malaman ko kung open ba siya sa ganung klase ng relasyon, kasi, mukhang doon patutungo ung nararamdaman ko para sa kanya. though alam ko na mas malamang sa malamang na i-dismis ko ang feelings ko at wag nang ipaalam sa kanya.
ang tanging nasabi niya lang ayaw daw niya ng lesbian couple na may "butch".
gusto niya ung normal looking lang..

sumasama ako sa kanya dahil gusto ko siyang kasama.
dahil parang kulang ang araw ko kapag wala siya.
bukod don, sumasama ako sa kanya para malaman ko kung ano ba siya.
kung may possibility ba na magustuhan niya rin ako, ako na isang babae tulad niya.
medyo nahirapan akong malaman ang "preference" niya.
ni hindi kasi siya nagkkwento ng lovelife maski na i've practically laid my whole life open in front of her.
haha, matigas si ate, mahirap pigain.
may time pa na nasaktan ako dahil nasabi niyang ang lovelife niya ay exclusively for her bestfriend lang daw. (binara ako, awts)

--- itutuloy ---

ang daming nangyari sa two months..

medyo matagal-tagal na din akong hindi nakapag-post dito..
maski sa multiply ko dahil sobrang busy..
and when i say busy, i mean fucking busy..

summer classes..
tapos, RA duties..
after nun, enrollment na..
at pasukan..
anniv month ng KAPPP ng july..
anniv month ng Buklod ngaung august..

pota, walang pahinga..
but then I'm happy..
having her as my only "grip" to reality, to sanity.

saka na ang kwento..
sobrang doomed ako ngaung buwan..
maybe next week, i'll be able to make kwento na about everything that had happened in the last two months..

nakakapagod ka Hulyo!

ang pagkapanalo ko sa dalawang posisyon sa pinakamamahal kong mga organisasyon at tunay na nagbigay sa akin ng dagdag na sakit ng ulo at dalahin. hai, july is kappp's anniversary month. wala nang mas bubusy pa sa buwan na ito, sa dami ng activities na naka-line up kada linggo, ewan ko na lang kung hindi pa makilala ang kappp after ng buwan na ito. yan ang akala namin. pero nagkamali kami. ang pagpopromote ng org ay nauwi sa series ng nakakahiyang forum, sa quiz bee na anim lang ang participants, at sa anniv night na maski sabi nila ay okay lang pero kakaunti naman ang nagpunta..

ano na ang nangyayari sa KAPPP?
nasaan na ang mga nais naming gawin at ung mga gusto na mangyari?

aaminin ko, malaki ang pagkukulang ko, well, oo, kasi nga, maraming times na petiks lang ako, pero, ginawa ko naman sa abot ng aking makakaya ung dapat kong gawin. nakakaiyak.

tapos ngayon, nag aaway away ang mga tao. nagkakagulo. saan ba ako lulugar? ayoko nang gumatong, ayoko nang makialam lalo pa't hindi ko naman alam ang nangyayari. hai kappp, kelan kaya dadaan nang matiwasay ang isang buong taon para sa atin? kada taon na lang, away at diskusyon. hindi na nagbago.

nakakapagod ka Hulyo, sana dumaan naman ang anniv month nang hindi nag-aaway away ang mga tao. sana dumating na ang glory year ng kappp. sana next year na un. sana. sana.