twilight

I got the chance to watch the movie adaptation of TWILIGHT, the first book of the twilight saga by Stephenie Meyer. If I haven’t read the novel, I’d be so delighted with how the movie goes, by the romance and the shivers it gives out, the fullness of the characters, but then having read it first was a different story. There were a lot of flaws, a lot of changes, a lot of errors, a lot of distortion. The first part wasn’t finished yet but I already have counted like 15 mistakes, it’s frustrating. I know, I know, it was awesome, the movie itself, but the novel was a lot wonderful, for me, as somebody who loved the characters from the novel, and it was way beyond perfect. The characters were honed beautifully, and the actors who played their roles were really not that meant for it, not that I’m saying that they did not portray the roles rightly, it was just that, I’m expecting more from them.

Edward Cullen is drop-dead gorgeous, as he was seen in the eyes of the humans in the novel. Not that I’m saying that Rob Pattinson was not gorgeous, yes he was, but way different than Edward's gorgeousness I should say. He portrayed the role differently; it shows that he does not really have a background with the novel, with how Edward was described in the story. Edward was not arrogant, he was shy and lovely and loving and perfect. He did try to frighten Bella, but not in the way the movie showed it. It was different, it was not Edward Cullen, it was just Rob Pattinson. Edward was my dream guy, okay, dream vampire guy, but then, the movie did not really showed more of that “dream guy” side of Edward. It focused on the cinematic effects and all that. For me, what’s most important was not how the movie turns out to be, but on how it was directly translated from the novel itself. It’s a different thing all together, specially when you first fell in love with the fictional character of the novel, and then suddenly, the images were distorted by the movie adaptation.

The scenes were not chronologically arranged according to the novel. Oh right, as if I have the right to complain. But then, I loved the way the novel is written, so I guess, I’m expecting something more of like the novel from the movie.

but then, i loved the baseball scene. oh yeah. :) guess that was enough to best describe that part of the movie.

It was difficult, it was frustrating, especially when you get to love the characters from the novel and yet, the movie suddenly gives another interpretation. It was like a property that was destroyed, but then, Steph agreed with the producers and the director, so I guess, how the movie was interpreted was A-ok for her.

Though you might have read my rants about how the movie was a lot different from the novel, if I haven’t read the novel yet, the movie would be awesome. It was definitely a box office hit. It really is a romantic one, and you’ll fall in love with it over and over again. But I guess for me- who loved Bella and Edward and everybody else as they were described in the novel- the original story would still be the best for me. I’d just stick on with how my mind imagined and interpreted Bella and Edward, and the rest of the gang.

:)

twilight addiction

ngayon lang ako ulit nakabalik..
matagal na panahon din akong nanatili sa forks at la push kasama ang mga characters ng buong saga..
ang dali daling umikot sa mundo nila..
siyempre, hindi literal na kasama ko sila..
pakiramdam ko lang nasa mundo nila ako dahil nag-aact out sa harapan ko ang bawat eksena..
at napapanaginipan ko pa sila..

apat na araw kong binasa ang buong saga..
sinimulan ko sa new moon, dahil hindi ako pinalad na makabili ng twilight..
nagtiyaga ako sa ebook ng twilight pagkatapos kong mabasa ang new moon..

ang ganda..
ang ganda ganda..
dalang dala ako sa bawat eksena..
pakiramdam ko kasama nila ako sa bawat pangyayari..
magaling si stephenie meyer..
wala akong masabi sa kanya..
iba ang kilig at tensiyon na dala ng nobela niya..
nakakatuwang basahin at talaga ngang hindi mo gugustuhin na iwanan ito hangga't hindi mo natatapos..
iba ang pakiramdam. :)

naging sanktuwaryo ko ang inikutan ng istorya ng nobela..
ito ang tinatakbuhan ko kapag gusto kong kumawala sa problemang binibigay ng tunay na mundong ginagalawan ko..
talaga ngang nakaka-adik..

it's worth all the money and the time i've spent reading it..
i really really hope that midnight sun will come out soon..
so that i can understand edward deeply :)

its funny how i get so engrossed with the novel..
it really has a different story..
one of the most beautiful love stories i've ever read..

i'll be waiting for the movie.. :D

nakakainis!

matagal na mula nang maging fan ako ng reality shows..
una kong napanood ang pinoy big brother at magmula noon ay sinundan at pinanood ko na din ang ibang installments nila.
sumunod ang pinoy dream academy, at ngayon, ang survivor philippines at fear factor argentina..

wala akong kahit na anong against sa ganitong mga format ng shows..
nakakatuwa nga namang mapanood ang mga kapwa nating pilipino na magpakatotoo sa harap ng camera..
pero ang malaking tanong, sila nga ba talaga iyon?
matagal nang debate ang pagiging totoo na iyan sa PBB..
mula pa nung simula ay pinag-awayan na iyan at inisip nang scripted ang lahat ng nangyayari..
wala namang nakapagpatunay ng mga haka-haka, pero, hindi din naman sapat ang mga pahayag para hindi ito paniwalaan..

at ang survivor na iyan.
ganito pa lamang kaaga ay may lumabas nang balita kung sino ang magiging sole survivor.
kamusta naman iyon??
hindi ba nila magagawang ilihim ang lahat para naman hindi magmukhang tanga ang mga tao sa kakapanood sa kanila??
hai nako naman.

fan ako ng reality shows, oo..
pero sana naman, pinuhin naman nila kahit papano ang mga outcomes nito..
kung hindi kayang i-live, manahimik na lamang at itago na lamang within the confines of the studio ang mga nangyayaring kababalaghan~!

BUKID na ako!

sa wakas!
after isang sem ng muling pag-aaral ng sikolohiyang pilipino, pakikisama, pakikisalamuha sa mga miyembro at alumni ng organisasyon, aba, sa wakas, miyembro na ako!

hindi naging madali ang proseso..
isang buong araw halos walang tulog..
bawal ang pag-gamit ng cellphone..
at madaming mga aktibidad ang inihanda para sa mga inductees..
NA HINDI KO NA SASABIHIN AT IISA-ISAHIN..

basta, ang dulo ay, masaya ako dahil sa wakas, miyembro na ako..
napabilang ako sa mundo ng mga tao na naniniwala sa at nagpapalaganap ng sikolohiyang pilipino..
iba yung dating ng saya..
dahil dumating sila sa oras na muli ay pakapa-kapa ako sa unibersidad..
sa oras na naghahanap ako ng kalinga ng mga kaibigan at taong magmamahal bilang kapamilya..
masaya, walang paglagyan ng tuwa.. :)

enrollment and frist day blues

magaling magaling..
kinailangan ko pang bumalik sa ikalawang araw para makapagbayad lang..
nakakatuwa talaga ang sistema ng enrollment ng UP..
University of Pila talaga!
bakit bakit???
napakahaba ng pila, napakabagal ng pagproseso..
lahat na lamang NAPAKA..

halos magmakaawa ako para makakuha ng majors..
kahit na ano lamang, sabi ko..
pero wala, wala talaga..
hindi ako pinagbigyan..
buti na lamang, buti na lamang talaga..
napakabait ng departamento ng Filipino..
nakakuha ako ng tatlong subject sa kanila..
at ang isa ko pang GE ay kinailangan kong i-cancel para makuha ang sikolohiya ng wikang filipino..
naswertihan pa din ako dahil wala pang tatlong oras ay naka-20 units na agad ako..

napakatagal ng pila para sa lahat ng dapat na tapusin..
sa post-advising, validation and checking..
bakit ba hindi malagyan ng matinong sistema para naman hindi nahihirapan ang bawat isa..
nakakapagod kaya tumayo at pumila ng napakatagal na panahon!

hindi pa ako nakaabot sa validation..
bumalik pa ako kinabukasan para pumila ulit..
hai, kawalan ng sistema talaga!
buti na lamang ay madali na nung umaga, at dalawang oras pa lamang ako sa palma hall ay nakapagbayad na agad ako..
pasalamat na lamang sila at natapos ako agad..

ang unang araw ng klase ay talagang disaster..
alas-siyete ang pasok ko at hindi dumating ang propesor..
gusto ko nang maiyak sa pagkainis..
at ang maganda pa dun..
ung kasunod kong klase ay hindi din nagpakita ang prof ko..
tae tae talaga..
basta talaga first day, hindi na dapat pumapasok ang mga estudyante!

hai, reklamo lang naman ang magagawa ko..
kasi siyempre, mahal ko pa din ang UP at wala akong balak na iwanan ito dahil sa medyo bulok na sistema ng enrollment at sadyaang hindi pagpasok ng mga propesor sa unang araw ng klase..

masaya pa rin ako at nakapag-enroll ako..
at masaya akong gusto ko ang lahat ng klase ko ngayong semestre. :)

Bilang na Araw

Kasalukuyan akong nanonood ng Bilang na Araw, isang dokumentaryo ng the Correspondents na tumatalakay sa mga kapwa nating Pilipino na nakikipaglaban sa mga sakit nila sa kabila ng taning na ibinigay ng mga doctor sa kanila. Hindi ko maiwasang maiyak, maluha kapag kamatayan na ang usapan. Sino ba naman ang gusting pumanaw sa batang edad hindi ba? Pero, sino nga ba din naman ang may gusto na pahirapan ang kanyang pamilya sa pag-aalaga sa maysakit na kaanak?

Sa dami ng mga sakit na hindi na kayang gamutin ng siyensiya, ano pa ang magiging saysay ng buhay sa oras na dapuan ka ng isa sa mga ito? Madalas kong sinasabi na gusto kong maunang mamatay kaysa sa mga magulang ko, dahil hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa oras na mauna sila sa akin. Pero ano nga bang mararamdaman natin sa oras na malaman nating tinaningan na ang buhay natin? Malulungkot ba tayo? O matutuwa dahil makakasama na natin ang Poong Maykapal? Ang kamatayan nga ba ay isang bagay na hindi dapat katakutan?

Isa sa mga tinalakay nilang kaso ay ang kay Yan-Yan Sumilang. 11 years old siya ngunit mukha siyang limang taon dahil sa sakit na osteopetrosis. Ang sabi ng mga doctor ay wala pang gamut ang sakit na ito, at dalawa lamang sa buong Pilipinas ang may sakit na ganito. Ang sabi pa, kapag lumampas daw ng sampung taon na hindi pa gumagaling ay wala nang pag-asa itong mabuhay pa ng matagal. Bakit sa dinami-dami ng maaring tamaan ng sakit na hindi gumagaling ay yaon pang mga batang marami pang kayang gawin sa oras na tumanda na sila? Bakit sila pa? mahirap kuwestiyunin, pero kung ako ngang nakapanood lamang ng istorya niya ay masakit at mabigat na sa kalooban ang matanggap yon, paano pa kaya ang pamilya niya? mabigat sa loob kasi bata pa siya eh. At isa siyang mabait na bata na nais tulungan ang mga magulang niya sa oras na tumanda siya.

Anong gagawin mo sa oras na malaman mong may taning na ang buhay mo? Mahirap na tanong. Mas mahirap sagutin hindi ba? Ako? Hindi ko sasabihing hindi ako iiyak. Lalo pa’t mababaw lang talaga ang luha ko, at madali akong maiyak o madala sa mga malulungkot na pangyayari sa buhay ko, paano pa kaya kung ako mismo ang makakaranas noon hindi ba? Siguro, gagawin ko ang lahat ng mga gusto kong gawin. Pupunta sa mga lugar na gusto kong puntahan. Magbobonding kasama ang mga taong sobra kong pinapahalagahan. Kakain, tatawa, makikipagkwentuhan. At sa bawat pagtatapos ng bawat araw sa akin, magpapasalamat ako sa Panginoon sa isang araw pang idinagdag niya sa buhay ko, hindi ko hihilingin na sana ay magising pa ako kinabukasan, kung hindi sana ay matanggap ng mga taong malalapit sa akin ang aking magiging pagpanaw. Mahirap tanggapin na sa mga susunod na panahon ay kamatayan din an gating haharapin. Una una nga lamang naman iyan, siguro, ang mas mahalaga ay yung kahandaan mo para matanggap na isang araw, mamamaalam ka na sa mundong iyong ginagalawan, at ibabalik mo na sa Panginoon ang buhay na hiniram mo.

Marami sa atin ang natatakot na mamatay. Pero ito nga ba ay dapat nating katakutan? May taning man o wala, hindi ang haba ng buhay ang importante, what counts more is the quality of the life that you lived.

okay okay..

super daming busy these past few days..

super dami nang dapat i-post na hindi pa din naipopost hanggang ngayon..

i'm doing a tiny review of documentaries na ipinapalabas sa abs-cbn and gma..

and the latest was that of mga manununsod ng donsol..

i'll be posting the other details and the reviews soon..

grabe, andami nang hindi naiupdate dito..

the sembreak..

the anniversary week..

the "undas"..

the USA election..

basta, super dami na na hindi pa naihahabol..

soon enough, maayos ko din ito..

as of now, babalik muna ako sa malalim na pag-iisip kung paano ako makakaipon ng sapat na pera para mabili lahat ng gusto kong bilhin..

at ang latest na dagdag sa addictions ko ay ang TWILIGHT SAGA..

na ewan ko kung bakit pero kating-kati na talaga akong makabili..

hahahaha!:))

kailangan ko ng trabaho..

kailangan ko kahit part-time lang..

hai hai hai..

dasvidanya! :)