new moon is a lot better than twilight

the statement said it all..
the effects, the balance between everything, the scenes were shot carefully..
the movie was truly something that you'll want to watch over and over again..

taylor lautner grew up so fast..
another hot guy added to the list of the saga's hot guys..
hot body, oh my gosh, haha, it haunts me ^^

robert pattinson's acting is getting worse.
he still looks like he's constipated everytime he's projecting a strong emotion..

kristen stewart grew a lot prettier in the movie..
but then she acts as if she's being raped in the scene where she was supposed to be experiencing nightmares..

ashley greene rocks..
she's really really beautiful..
and that was effortless too..

over all, the movie was very good..
damn, a whole lot better thab twilight..

so, kudos to the staff and crew, and most importantly, to the director, chris weitz, for giving a good movie adaptation to my beloved saga..
i hope you'd do eclipse and breaking dawn too. ^^

changes

change in life is inevitable, as others may say it.
for me? i wish i'll just stay at where i was a month ago.

these past few weeks was not that great, but well, it was, but not really.
haha, weird noh?
hindi ko kasi talaga alam kung ano ang dapat na maramdaman..

about two weeks ago, i was inducted as a college councilor, i had to assume the vacant position, posisyon na iniwan ng isang slatemate ko dahil sa personal problems niya.
masaya, oo, kasi makakasama ko na ang slatemates ko, after ilang months na masabik na makasama muli sila..
kaso, mas malaki ung feeling ng lungkot at panghihinayang..
i have to resign sa dalawang positions sa orgs na hinahawakan ko..
kailangan kong iwanan ang trabahong minahal ko ng sobra..
at, iiwanan ko iyon kung kailan gamay ko na ang trabaho, kung kailan matino na ako at handa ko nang ayusin ang pamamahala doon..
hai, ang hirap ng buhay..

isa pang malaking pagbabago ay ang pagtanggap na, "dude, pare, tsong.. shet.. hindi ako gagraduate on time"..
oo, tanggap ko na naman un noon pa, masakit nga lang ngayon dahil lahat sila ay grad pic na ang primary pictures sa fs, fb at multip.. samantalang ako, next year pa..
nakakaputang ina,, bakit nga ba hindi ko inayos ang pag aaral ko para kasabay ko sila?? :(

hai. hindi ko talaga malubos maisip kung bakit ngayon ko lahat nararanasan ito..
kung kailan kelangan kong magtino, saka ako napadpad sa council..
kung kelan kailangan kong bumawi sa org, saka naman parang sapilitan akong pinagbibitiw..

sana hindi ako mapagod, baka bigla ko na namang ilaglag ang lahat..
sana kayanin ko ang work load ko..
sana magawa ko pang makapag aral nang matino..
at sana, sana, sana hindi ako mawalan ng oras para kay airen ko..
alam kong magtatampo siya pag nangyari un..

**out

when a UP student happily settles for the 2nd runner-up trophy

the most awaited event for the uaap season happened today, september 13, 2009..

and so far, it was the sweetest 2nd runner-up trophy ever..



we, jen and i, arrived at 1pm sa araneta..

we first sold our extra tickets to people who's waiting in line para sa gen ad tickets..

naawa kasi ako sa matandang lalaki, kaya aun, nakuha niya ng 50php ang gen ad ticket na nabili ko ng 200..

oh well, okay lang un, tulong na din un..



once inside the coliseum, grabe, halos maiyak ako dahil at last, naririnig ko na ang drum beats at sigawan ng mga tao..

woah, ilang buwan ko ring hinintay na muling makabalik sa araneta, muling mabingi sa drum beats at muling mapaos kakasigaw..

sobrang busy kasi ngayong sem ni hindi ako nakanood ng maski isang game ng basketball, so sobrang namiss ko ang atmosphere ng UAAP..

jampacked ang lugar ng UP, walang kupas..

every year na lang, eversince i started watching the cheerdance competition two years ago, parating sobra sobra ang kailangan na space ng mga manonood para sa UP..

at itong taong ito ay hindi naiiba sa ibang mga taong nakaraan..



pagpasok pa lang ay ramdam na ang tensiyon sa pagitan ng mga unibersidad..

lalo pa sa pagitan ng UP at UST, na alam naman natin na tunay na magkalaban pagdating sa event na ito..

ang saya ng mga sagutan ng cheers,, ang sayang muling maramdaman ang unti-unting pagkapaos habang sumisigaw ng "let's go UP!"..



ilang sandali pa ay nagsimula na ang programa, pinakilala isa isa ang mga participating schools, habang nagchcheer ang mga estudyante ng mga eskwelahang nababanggit..

konting oras pa ay nagsimula na ang competition..



i was really awed by how the AdU pep squad has improved..

grabe, almost flawless, magaling ang stunts at sabay sabay sila..

AdU was followed by NU pep squad,,

okay naman ang ginawa nila, though very high school nga lang ang stunts..

then, last year's runner-up and UP's ultimate opponent, UST salinggawi dance troupe..

hindi dumaan ang unang minuto na hindi sila nagkamali..

umabot sa apat ang nabilang naming mali, and it really showed na hindi na sila mananalo..

USTe was followed by the DLSU animo squad..

nakakabilib ang props nila, sobrang pinapakita na "uy, mayaman kami!"

magaling din ang ginawa nila, though walang lutang na stunt na matatandaan sa performance nila..



and then followed by the The UP Pep Squad,, ang pinakamagaling sa lahat.. *oh well, biased.

pero honest na critic,, medyo walang dating..

wala ung dating "oomph!"

wala ung "angas factor"

though maganda ang concept ng ikot,, pero kulang talaga sa over-all na itsura eh..

medyo ang common din ng costume..

wala ung dating "dating ng UP" na inaasahan ko sanang makita at maipagmalaki ngaun..

pero nevertheless, nagcheer pa din ako hanggang matanggal ang tonsils ko..

iba pa rin, ibang -iba pa din ang UP spirit,, at hinding hindi ko iyon ipagpapalit sa ibang klase ng pagka-high..



The UP Pep Squad was followed by the Ateneo blue babble batallion..

isa pa ding malinis na performance..

ang galing ng michael jackson-inspired part ng cheerdance nila..

bongga sa hanga ang moonwalk nila.. spell WOW..

after Admu, UE Pep Squad naman..

hindi ko napigilang maki-cheer sa "go fight red and white!"

coolness ng performance..

meron silang "jologs" vibe na madalas na niraradiate ng UP pep squad..

mas naramdaman ko sila ngayon, mas lumutang siguro dahil sa vibe na iyon..

at, sabi nga nila, save the best for last..

the last performer was the FEU Cheering Squad..

over-all, nakakatulala ang performance nila..

ang sama ko, pero all through-out, i was praying na sana magkamali sila maski isa, pero grabe, flawless!

walang mali, walang nalaglag sa pyramid, hindi nagkaproblema sa stunts..

and after that performance, malinaw na sa akin na taon ng FEU ngayon..



we waited patiently for the results..

habang hindi magkamayaw sa kakacheer ang mga tao, hindi matigil sa asaran ang crowd..

sabi ng UST, sila daw ang pamantayan..

haha, you wish!! :P



and the most awaited time has finally arrived, hawak na ng hosts ang envelope..

i was silently praying to Him na sana, he'd give this to UP.

at hindi ako binigo, madaling kausap si Bro..

binigay niya agad ang 2nd runner-up sa UP Pep Squad..

i was clapping with tears in my eyes..

kasi nga, i was silently hoping na sana, maski hindi flawless ang UP, makuha namin sa ikatlong taon ang championship..

pero hindi eh..

but then again, okay lang..

after that announcement, naging iisang boses ang araneta..

almost 2/3 of the crowd were chanting "FEU! FEU! FEU!"

na siyempre, pinasimulan ng UP students..

i guess, we really don't care what our place is, as long as USTe go home empty handed..



the ADMU BBB won as 1st runner-up,, and the crowd already went crazy..

the chants for FEU became louder, sinasabayan ng mga tao sa paligid ko ang cheer ng FEU..



at siyempre, hindi nagkamali ang hula ng karamihan..

FEU bagged the championship for the cheerdance competition this year..

and it was a well deserved win..



ang yabang lang ng USTe,, BAWI GAWI pa sila ah..

umuwi tuloy silang SAWING GAWI..

wala, walang naiuwing kahit na ano..

maski ang school pride na pinagmamalaki nila ay hindi nila nadala paglabas ng araneta..



tunay na masaya ang araw na ito..

maski na hindi naiuwi ng UP ang kampeonato, masaya pa din ang lahat sa magandang laban na ipinakita ng halos lahat ng sumali..



for FEU, congratulations! you deserve it! babawiin iyan ng UP next year, kaya galingan niyo! :)

for ADMU, clap clap for you guys! at least, pati sa cheerdance ay okay na din kayo.. kelan kaya magiging okay din sa basketball ang UP? :)

for UP, okay lang un guys.. bawi next year! :) magaling pa din tayo!! ^^



and now, as i sit and type infront of my laptop, i realized that, well, it was the sweetest 2nd runner-up trophy ever..

and it will always be sweet, as long as UST SDT goes home with nothing ^__^

magulong pulitika ng Pinas

hai, mejo nakakasawa na ang magulong kalagayan ng pulitika sa pinas..
dakdak dito, tira doon, kanya-kanyang pakulo..

bakit ba pinipilit na tumakbo si noynoy aquino?
bakit may mga taong nagpapaubaya?
hindi ba dapat kung totoo ang layunin mong maglingkod at kung naniniwala kang tunay na paglilingkod sa bayan ang maibibigay mo, hindi ka dapat na magbigay?
hindi naman magkakagulo ang pinas kung marami galing sa isang partido ang tatakbo, ang mahalaga ay kung bukal sa loob ng isang kandidato ang paglilingkod..

nakakasawa nang marinig ang mga pakulo ng mga kandidato..
marami ang trapong-trapo na ang dating..
patropa-tropa pa, ang aga aga nangangampanya..
at pwede ba, ayoko maging pink ang Malanacanyang, kaya sana, tigilan na ang pagporma ng isa jan, na wala namang nagawa kundi tadtarin ng pink fences at pink urinals ang kamaynilaan. na if i know ay nagpapayaman lamang naman dahil ung firm niya rin naman ang gumagawa ng mga foot bridges at pink fences na yan..

tigilan na sana ang pag iisip ng pangsariling kapakanan ng mga pulitiko sa Pinas..
panahon na para ibangon naman natin mula sa lugmok na kalagayan natin ang ating bansa..
sana hindi puro pangako, sana mas malakas ang dating ng bawat paggawa..

bansa natin ito, dapat tayo ang nagmamahal at nag aalaga..
tama na muna ang mga personal advancements..
kung tatakbo tayo sa pwesto, siguraduhin natin na hindi tayo puro daldal, siguraduhin natin na may magagawa tayo para sa ikauunlad ng bansa natin..

*nakakasawa nang maging katatawanan sa buong mundo, panahon na para umahon naman tayo..

an outlet fo ranting.

my blog's not created to be a ranting site, but why do i always find myself venting out here?

badtrip na araw..
lahat na lang panget..
walang nangyaring maganda sa personal na buhay ko *bukod sa fruitful na discussion sa 180 at 171, na well, acad life ko naman..

last night didn't end up nicely..
dahil sa isang attempt to take our picture together-- hindi pala kami together, kung hindi ung nakabukas na windows ng webcam namin-- para ilagay sa private blog ko sa multiply, ayun, nagkainisan kami.
wala naman akong intensiyon na anything, gusto ko lang makakuha ng picture namin, nakakainggit kasi na kami ay walang picture together..
tapos ikinainis niya, wala lang..
hindi naman ako vain na tao o kung ano pa man, normal lang din naman siguro na gusto mong magkaroon ng litrato nung taong mahal mo, nung mahalaga sau, nung tanging taong kinaiikutan ng buhay mo..
pero, well, ayaw niya eh.
siguro nga, ibang tao pa din ang tingin niya sa akin, para isipin niya na dapat pa akong magpaalam kung kukuha ng ganung litrato..
hai, maski kasi na ganun na nga lang ung itsura nung picture, ung fact lang na magkasama kami dun, okay na ako..
un lang naman ung point dun..

slept at 4am, woke up at 9am..
tapos, tinapos ang 171 paper at pinrint ang lahat ng dapat i-print.
i even printed out a copy of the invitation sa specialty paper para ibigay sa kanya dahil baka hindi daw siya payagan na pumunta sa anniv night bukas..
ayon, pumasok at natuwa sa discussion.

tapos, may bonggang text akong nabasa..
na kesyo msama daw ang pakiramdam niya at uuwi na siya..
nakakatuwa, alam naman niya kung saan ang room ko, ni hindi ako dinaanan para magpaalam nang personal..
kung kelan naman hindi ako nagcheck nang nagcheck ng fone ko, saka ganun ang natanggap ko..
sa madaling salita, hindi kami nagkita ngayon.
at un ang ikinainis ko.
wala lang, pwede naman kasi magsabi ng personal.
kasi, nung wednesday na masama ang pakiramdam ko ay hinintay ko pa siya para magkasabay kami umuwi..
pero, hindi niya nagwa un ngayon maski sinabi ko nang hindi na ako papasok sa 2 next na classes ko para makasama siya..

there, hindi nga ako pumasok..
at para kahit papano ay ma-relax ako dahil sa sobrang inis ko, naglakad ako..
plano ko, hanggang philcoa lang, kasi un ang normal na ginagawa ko kapag stressed na ako..
pero ewan ko, extra bad ata talaga ang araw na ito at na-endure ko ang maglakad hanggang sa mrt quezon ave.

habang naglalakad ako, andami dami nang tanong na pumasok sa isip ko..
ano ba itong nangyayari..
bakit ko hinahayaan na maapektuhan na naman ung pag aaral ko..
bakit ang stupid ko lang..
bakit pakiramdam ko, iniiwan na ako sa ere nung tanging taong kinakapitan ko..
may saysay pa ba lahat..
mga tanong na hindi ko naman nahanapan ng sagot..
kasi nga, patuloy na nag-generate ng mga tanong at random thoughts ang utak ko..
hindi ko naramdaman na napagod ako maglakad, mas naramdaman ko ung pagod ng metacognition na naganap habang naglalakad ako..

nakauwi ako sa bahay, nagtext siya, nagkausap kami sandali..
sabay sabi niyang tinatamad siyang pumunta ng anniv night bukas..
alam ko na naman un eh, dahil matagal ko na siyang kinukulit na magpaalam pero hindi siya nagpapaalam..
ewan ko, hindi ko pinaniwalaan ung gut feel na iyon dahil nag eexpect ako na pupunta pa din siya dahil alam naman niya ung hirap ko dito sa pag aayos nitong anniv night ng buklod isip..
but then again, maski girlfriend niya ako, at ako ang punong abala sa event na ito, hindi pa din siya pupunta..
kahit na ilang beses kong sabihin na okay lang, hindi naman iyon ung nararamdaman at gusto kong sabihin..
talk about cognitive dissonance,, hai.
maski ilang beses kong sabihin na bahala siya, piping dalangin ko pa din na sana sabihin niya one of the next minutes na pupunta siya..
pero mukhang aasa naman ako sa wala..

hai, mukhang ung tanging tao na gusto kong makasama sa pagdiriwang na iyon ay tuluyan na ngang iiwan na ako sa ere..

alam kong alam niya kung gaano ka-importante ang anniv night na iyon para sa akin, kasi kapag hindi naging okay yun, sirang-sira na talaga ako.

hindi made for ranting ang blog na ito, pero wala nmn akong ibang outlet, so wala din akong choice..

**8:42pm

Cognitive Processes of the Initiator in a Non Marital Relationship Dissolution of Former Best Friends

However much people may hope that in entering a relationship, they may dare happy endings, the opposite is more likely to happen. Relationship dissolution is something that most people who have entered in a relationship, even those who are only observers, can always account for. And it has become general knowledge that undergoing a breakup is associated with a lot of negative affect. People hence are curious as to why these dissolutions do happen. Which is why it is not surprising that there have been an increase in scholarly attention over the last few decades in the examination of various aspects of relational endings (Kellas et al., 2008).
A relationship with a significant other is often an integral part of a person's life and one's own personal development (Battaglia et al., 1998). Therefore, the end of a relationship signals a loss of a part of that person and it was shown in several studies that termination of a relationship, whether marital or nonmarital, through dissolution or bereavement, is among the most distressing events that an individual can experience (Flemlee et al., 1990; Sbarra, 2006). According to a study done by Davis, Shaver, and Vernon (2003), the dissolution of romantic relationships are associated with a variety of negative physical and emotional responses, ranging from anxiety, depression, psychopathology, loneliness, immune suppression, fatal and nonfatal physical illness or accidents, and decreased longevity to immediate death through suicide or homicide. This only goes to show how much dissolution of relationships affects various people in different ways. But despite all these, most individuals fare well over time and adapt quickly, which often involves a transition from a state of cognitive-emotional disorganization and upheaval to one of restored psychological well-being and relative calm; in other words, a move from a state of relative distress and emotional dysregulation to one of emotional calm and restored psychological balance (Sbarra, 2006). During this transition, it has also been shown that a process wherein a reorganization and redefinition of one’s conception of self without (or in different relationships to) the other person occurs (Davis et al., 2003).
But beyond the effect of relationship dissolutions, researches also abound on how the dissolution process takes place. According to VanderDrift, Agnew, and Wilson (2009), dissolution is the product of a series of leave behaviors (deciding to dissolve, initiating dissolution, and suggesting dissolution) that can be enacted by either partner, resulting in the relationship being terminated. Several conceptual models of relationship dissolution suggest, implicitly or explicitly, a sequential process that occurs in steps or stages (Battaglia et al., 1998). In a study by Duck (1982; as cited in Battaglia et al., 1998), he found that in one model, relationship dissolution was described as having four phases: intrapsychic, dyadic, social and grave-dressing. During the intrapsychic phase of relationship dissolution, each partner privately assesses the relationship in terms of its equity, satisfaction and possible alternatives. Once partners' private thoughts become public, the dyadic phase of relationship dissolution begins. During the dyadic phase, partners oscillate between relationship repair and dissolution behaviors. Once the couple decides to end the relationship, the social phase begins, when the couples accept the societal repercussions for separating. Lastly, during the grave-dressing phase individuals begin coming to terms with the break-up and looking for reasons why the relationship did not last. In another model, Kelley and Thibaut (1978; as cited in Battaglia et al., 1998) theorized that relationships come to an end when the costs for staying in the relationship outweigh the rewards for continuing in the relationship. Named interdependence theory, this holds that people assess their comparison level and comparison level for alternatives when deciding between staying in and leaving a relationship. The comparison level is the individual's subjective expectation regarding what they want and feel they deserve from a relationship. The comparison level for alternatives includes all other available alternatives to the current relationship, which are assessed in terms of their rewards and costs relative to the rewards and costs of the existing relationship. When people determine that their comparison level is greater than their comparison level for alternatives, they usually remain in the relationship, but when they decide that their comparison level for alternatives is greater than their comparison level, they typically dissolve the relationship.
From these dissolution models, it could be surmised that when it comes to ending a relationship, there is a great deal of thought that comes with it. In studying situations before dissolutions, it was found that one aspect for the deterioration of a relationship is avoidance, during which time, the person neglecting uses this as a coping mechanism for the failure of the relationship and begins to redefine his/her life without the partner (Rusbult et al., 1986, 1987, 1998, as cited in Myers, 2008; Davis et al., 2003). Other reasons for breaking up also arose in a study conducted by Baxter (1986) wherein he found that females were likely to mention more reasons for breaking up (i.e. obligations to grant autonomy beyond the relationship, obligations to be open, and expectation of equity) while males were more likely to mention a lack of a magical quality as their reason for breaking up.
In post-breakup studies however, it was found that there is a great deal of pain involved. For the one who initiated the breakup, distress comes from the guilt over hurting someone, the upset feelings over the persistence of the other, or from the uncertainty felt over how to respond to the other (Baumeister & Wotman, 1992, as cited in Myers, 2008). On the other hand, Davis and his associates (2003) found that those whose partners initiated the breakup reported greater physical/emotional distress and a loss of interest in sex but had less self-blame and guilt. These differences in emotional experience between the one who initiated the breakup and the partner are attributable, in part, to the fact that life events perceived to be under one's control are less distressing than those perceived to be beyond one's control (Sprecher et al., 1998). However, during instances wherein, before the dissolution of the relationship, those involved in a relationship that had higher self-expansion, there was more detrimental impact on their working self-concept post-dissolution, which adds to the distress those involved feels (Lewandowski et al., 2006). Accounting for both aspects though, Sbarra (2006) concluded that the individuals who initiated the separation would still adapt much more quickly after the breakup.
In deciding to end a relationship then, more often than not a negative image of the initiator always arises since the initiator is seen as being the one who would cause the possible unpleasant events brought about by dissolution. Some of these cognitive processes involved in dissolution that the initiator experiences may fall under cognitive dissonance - one of the most influential and extensively studied theories in social psychology.
Cognitive dissonance is the pressure of an aversive motivational stage when a person holds two cognitions that are inconsistent with one another (Bem, 1967). Aronson also defined it as a negative drive state which occurs whenever an individual simultaneously holds two cognitions (ideas, beliefs, opinions) which are psychologically inconsistent. Since the occurrence of dissonance is presumed to be unpleasant, the individual strives to reduce it by adding “consonant” cognitions or by changing one or both cognitions to make them “fit together” (Aronson, 1969 as cited in Berkowitz, 1969). For example, in a case of a male initiator, he thinks that he is a good person but knows that breaking up will cause unpleasant consequences which are not good. Cognitive dissonance occurs because of the logical inconsistency of a good person doing something which is not good. To reduce the tension caused by this inconsistency, the initiator is likely to make rationalizations or resort to other defense mechanisms (Changing minds.org, n.d.). The initiator tries to appear rational, both to others and to himself.
Because most research on relational endings focus on its impact on the partner of the initiator, this study aims to explore the side of the initiator. More specifically on how the initiator confronts and processes the thought of dissolving the relationship: how the initiator moves from thoughts of dissolution toward an actual decision; how the initiator convinces self of the soundness of the decision (i.e., how initiator weighs favors and cost of being in the relationship against favors and costs of dissolution), etc.; how the initiator wrestles with the impending effects of dissolution to both parties and its implications on his/her (and other people’s) image of him/herself; and how the initiator’s knowledge of self develops or changes throughout the process of dissolution, including recovery.
The researchers hypothesized that: 1. there is a more careful cognitive processing involved, especially on what the dissolution can do for both parties when they were former best friends due to the greater involvement of both parties as compared to partners who were not former best friends; 2. for partners who were former bestfriends, the dissolution is modified from unpleasant to not so unpleasant by the initiator, wherein he/ she rationalizes the decision by finding reasons that would make the dissolution a better option for both parties, not just for the initiator himself; and, 3. that regardless of their kind of relationship before the romantic relationship began, self-concept is lowest right after the dissolution, mostly because of the impact to the non-initiator. The current research will explore on how these cognitive processes may differ for non-marital relationship dissolutions of former best friends as compared to non marital relationship dissolution of partners who were not formerly best friends.


**research proposal of our group in Psych180: Social Psychology **

random post : mas lalong naiirita ako sa'yo.

well nakapagreply na ako at apparently kasi nung monday lang ako nakapag-update ng bank. and i am replying to his messages okay. and regaring marketing, hindi ako nakakapag-market dahil nasa school ako tuwing weekdays kahit monday.

"nakakahiya na parang after natin mabigyan ng pera ay ni-ha ni-ho eh wala na tayong sinabi sa kanya.." >>> naiirita ako sa'yo.

ang hirap talaga kapag masyadong bitchy ang ka-trabaho mo. gusto ko lang naman na ipaalam na nakailang emails na ang alumni namin regarding the money ay mukhang hindi pa din siya sumasagot.

i'm not the perfect person para magsabi nito. may mga hindi din ako natutupad bilang part ng execom ng isang org, pero, kung hindi mo na magawa ang trabaho mo para madagdagan ang pera ng org, bakit hindi ka na lang kaya mag-resign? mamaya mo, may mas epektib pang tao para gampanan ang posisyon. ung taong hindi ipapalusot ang acads niya para hindi makagawa ng responsibilidad niya. no wonder naghihirap ang org, inuuna mo kasi ang pangsarili mong kapakanan. oo na, mas mahalaga dapat ang acads, pero sana hindi lumalabas sa mga aplikante na wala kang ginagawa.

nakakairita ang mga taong puro salita lang, wala namang ginagawa.
maraming plano nung tumatakbo pa lang, pero hindi din naman natutupad.
hindi ko sinasabi na natutupad ko ang lahat ng nasa GPOA ko nung tumakbo ako,, pero as much as possible, ginagawa ko naman ang lahat ng makakaya ko para gawin un.
sana hindi na lang puro satsat, sana gawin na lang ang dapat gawin para walang maibato sa'yo ang ibang tao.

(again, hindi ako perfect. pero kaya kong unahin ang org responsibilities ko kesa sa pag-aaral ko, alam ni jeni yan, at naiinis siya dahil ganyan ako talaga)

ROOM 407

“ma’am, time na po!”
“ma’am gutom na kamiii!!”
“recess naaaaa! Anu baaaaa!!” pasimpleng sigaw ng mga kamag-aral ko sa English teacher namin na si Ms. Hufano.
“next time talaga, magdadala na ako ng alarm clock at ia-alarm ko ng 9:00 am.” Narinig ko pang sambit ni Linda, na nakaupo sa likod ko.
“nag-overtime na naman si Ms, pero okay lang, wala naman tayong magagawa masyado kapag breaktime eh.” Bulong ko sa kaibigan kong si Ellie na nasa tabi ko.
Hindi ko alam kung bakit gustong-gusto nilang mag-recess. Eh, ang boring-boring ng recess. Ni hindi ka maka-akyat sa library para makapagbasa ng libro. Ni hindi makapunta ng computer lab para magbutingting ng mga personal computers (gusto ko pa naman sana na maging maalam sa kung paanong tumatakbo iyon). Ni hindi kami makaupo sa gusto naming upuan sa kantin dahil dun nakaupo ung pesteng barkada ng batch namin. Ni hindi kami makakain ng masarap dahil hindi naman masarap ang pagkain at bawal lumabas ng school para bumili. At mas lalong hindi namin kasabay ang III- St. Anne, hindi ko na naman makikita si Franz. Mabuti pa noong nakaraang taon, hinihintay ko na mag-recess.
Hindi ko mai-alis sa isip ko ang mga ideyang yaon kaya hindi ko masyadong napagtuunan ng pansin ang aking kapaligiran, nagulat na lamang ako nang may bumangga sa akin habang pababa ako ng hagdan. Gusto ko sanang angilan ang bumangga sa akin, ni hindi man lang humingi ng paumanhin, kaso, napangiti na lang ako nang makita ko kung sino ang nilalang na iyon.
“si Franz, si Franz!” kinikilig kong sabi, sabay hila sa damit ni Yna na naglalakad sa unahan ko.
“oo, nakita ko Sai, nabangga ka na nga, kinilig ka pa.” naiinis na sagot niya.
“hay nako, ano ba naming sagot yan. Nabangga niya ako! Improvement un dahil hindi naman kami nagkakalapit dati, di ba?” sagot ko.
“saan kaya si Joeward? Bakit hindi kasama ni Franz?” bulong ni Yna.
“hindi ko lalabhan ang uniform ko. Hindi ko lalabhan ang uniform ko. Hindi ko lalabhan ang uniform ko.. ohhhh!” pakanta kong sabi habang papasok kami ng kantin, nang hindi pinapansin ang ibinulong ni Yna.
“Masaya ang recess kung laging mababangga niya ako” nasaisip ko.
Saka ko lamang napansin na hindi normal ang pagiging tahimik sa loob ng kantin.
“himala, wala ung mean girls?” nagtatakang sabi ni Darling.
“ewan, baka nasa C.R? Palagay niyo?” pabalik na tanong ni Ellie.
“Tara na, doon tayo sa mesa sa tapat ng electric fan umupo!” yaya ni Yna.
Pagkakataon na para mahanginan naman kami ng electric fan na iyon. Mula nakaraang taon ay noon lamang ako nakaupo sa parteng iyon. Paano naman, ang sikat na barkada sa bawat antas lamang ang nakakaupo doon. Sila ung mga taong walang takot na nakakapagpaalis ng tao sa mga lugar na gusto nilang puntahan, upuan o tambayan. Matagal ko nang gustong sumagot sa kanila, kaso, wag na lang, ayoko ng away.
Umorder na ng pagkain ang dalawang babae, si Yna at si Darl. Nakakatuwa silang tignan. Si Yna kasi ay maliit na babae at may katabaan. Matangkad at payat na payat naman si Darl. Complete opposites lang talaga. Naiwan kami ni Ellie sa mesa.
“pati ung mga pampam na boys wala din dito?” tanong ni Ellie
“mukhang, hindi ko nga alam kung nakita ko sila na nakatambay dun sa tapat ng grotto.” Patay-malisyang sagot ko. Wala naman akong pakialam talaga. Buti nga at wala sila dahil walang mga maingay sa kantin, pwede akong magbasa ng bagong bili kong libro.
“hindi ba kayo bibili?” tanong ng dalawa pagbalik nila sa mesa.
“ako? Hindi. Iipunin ko na lang ang pera ko. Wala naming masarap na pagkain diyan eh.” Tugon ko nang hindi tumitingin sa kanila. Sinisimulan ko na kasing basahin ang Babysitters’ club, ung libro na nabili ko sa book fair namin.
Naaaliw ako sa pagbabasa, parang ibang mundo kasi. Lunod na ako sa binabasa ko nang kalabitin ako ni Mark, pinapatawag daw ako ng adviser namin.
“bakit kaya? Hindi naman ako leyt kanina. At nagpasa naman ako ng dapat na ipasa kanina.” Napakamot na lang ako sa ulo ko.
Dali-dali akong nagligpit ng gamit ko at sumunod kay Mark. Sinabihan ko na din sina Darl na kapag nag-bell na ay i-save na lamang ako sa pila, susunod na lang ako.
“Mark, bakit daw?” tanong ko sa kanya.
“aba, malay! May ipapagawa daw sa’yo.” Tugon nito.
Tahimik na kami habang naglalakad. Napansin kong wala talaga sina Carmina, aba, nasaan kaya ang mga iyon.
Kumatok kami ng marahan sa faculty room, isinigaw ang pangalan ni Ms. Aseron at bumaba na papasok.
“Ms, pinapatawag niyo daw po ako?” bungad ko sa kanya.
“salamat Mark.” Tinanguan niya ito at umakyat na sa taas. “oo Sai, pakihanap naman ang mga kaeskwela mo. Hindi pa bumababa sina Carmina at Michelle, pati sina Rowell at JP daw sabi ng adviser nila, pakitingin mo naman kung naiwan ba sila sa taas o kung nagtago na naman sa library.” Mahabang saad nito.
“sige po ma’am.” At umakyat na ako sa taas. Para talagang lungga ang faculty room na iyon. Hindi ko alam kung bakit sa basement inilagay. “Hay, bakit kaya ako pa ang nautusan?” bulong ko.
Umakyat ako sa ikalawang palapag ng high school building. Wala sila roon, pinuntahan ko rin ang comfort room sa palapag na iyon, wala pa din. Umakyat ako sa third floor at tinignan ko rin maski ang CR, pero wala sila doon. Inuna kong puntahan ang CR sa fourth floor, wala doon. Sinunod ko ang computer lab at library, nakakandado ito, siguradong walang tao sa loob. Palakad na ako papunta sa classroom namin nang mapansin kong may tao sa room 407. Wala namang pintuan at bintana ang mga classrooms namin, kaya pansin talaga kung may tao dito. Ang room 407 ay nasa dulo ng pasilyo, bihira itong mapuntahan dahil wala namang nagkaklase doon. May mga mahihinang tawa at parang ungol akong naririnig. Susmaryosep, umagang-umaga, sana walang magpakitang multo sa akin dito.
Pero hindi multo ang tumambad sa akin paglapit ko sa may parang pintuan ng classroom na ito (parang pintuan dahil nga walang pinto pero may semento na nagsisilbing harang sa kahabaan ng kwarto), kung hindi sina Carmina at Michelle, nakaluhod at nakasubsob ang mukha sa pagitan ng hita nina Rowell at JP, habang ang isang kamay ng dalawang lalaki ay nakasabunot sa mga buhok nila. Nakababa ang pantalon ng dalawa, hindi na nakasuot ang salawal. Nakababa rin hanggang sa may beywang ang putting bestidang uniporme ng dalawang babae. Mukhang balewala sa kanila maski na maalikabukan ang bestida nila. Ang isang dibdib ni Carmina ay nakalabas sa kulay rosas niyang bra, na may nakasulat pang “hot”—nakatayo ang kanyang utong, nakalabas naman ng buo mula sa dilaw na bra ni Michelle ang sa kanya. Maya-maya pa ay tumaas-baba ang mga mukha nila, marahan hanggang sa unti-unting bumilis. Panay naman ang “aahhh..” ng dalawang lalaki, habang nilalapirot ang utong ng mga babae sa harap nila. Sa bawat pag-angat at pagbaba ng bibig, magkahalong impit na ungol ng babae at lalaki ang pumalibot sa buong kuwarto. Ano kaya ang ginagawa ng dalawang ito? Paalis na sana ako para tawagin ang adviser naming nang mapalingon si Carmina sa may gawi ko. Nakita niya ako, pansamantala niyang ini-angat ang ulo niya at kamay naman niya ang nagtaas-baba sa ari ni Rowell. Unang beses kong makakita nito! At nangangalit sa laki at tigas ang kay Rowell.
“oh, Sai, andiyan ka pala. Sabihan mo naman kami kapag may teacher na parating ha?” kaswal na sabi nito at muli, tangan ang pagkalalaki ng lalaking nasa harap niya, dahan-dahan niyang isinubo ito pagkatapos ay dinidila-dilaan na parang isang lolipop.
Hindi maikakailang sarap ang nararamdaman ng lalaki dahil sa pilit pang pagsubsob sa ulo ng babae sa sandata nito. Pikit ang mga mata habang ninanamnam ang sensasyon na dulot ng masikip at mamasa-masang bibig ng babae.
Napaisip ako. Hindi ko talaga alam kung maeeskandalo ako o ano. Ang kaswal ng pagkakasabi, parang walang pakialam sa nakita ko, parang balewala kung magsusumbong ako o hindi. Sandali ko silang tinignan, iniisip kung ano ang ginagawa nina Carmina kina Rowell.
“un kaya yung blowjob?” maang na tanong ko sa sarili, sabay talikod at lumakad na ako palayo.
Matagal nang pinag-uusapan iyon ng mga kaklase kong babae, pero dahil sa hindi naman kami magkakaibigan, ano naman ang pakialam ko kung pag-usapan nila yun di ba? Ang sabi pa nila noon, sa mansiyon daw ni JP nagaganap pagblowjob nila ng sabay sabay.
“magsusumbong ba ako? Imposible, sigurado naman na walang mangyayari kung magsusumbong ako.” Nagtatalo ang isip ko, gusto kong isumbong sila para harapin naman nila na mali ang ginagawa nila. Hindi siguro mali, wala lang sa tamang lugar. Pero alam ko naman na walang mangyayari, walang mangyayari dahil ang pamilya ng apat na iyon ang malalaki kung magbigay ng pera sa paaralan kapag foundation day. Alam na alam kong hindi man lang sila mapapagalitan kapag ginawa kong magsumbong. Baka ako pa ang mapasama dahil kasundo ng principal ang apat na iyon. Naalala ko tuloy ang isang insidente kung saan nahuling nangongodigo sina Carmina, kunwari ay pinatawag sila sa principal’s office pero wala naming suspensiyon na naganap. Tumatawa pa nga sila nang palabas na sa opisina.
Dumiretso ako sa Faculty room para lang sabihin sa adviser namin na nasa room 407 sina Carmina, pagkatapos nun ay dali-dali na akong lumabas. Pipi kong dalangin sa mga oras na iyon na sana ay umakyat si Ms sa kwarto para malaman niya kung ano ang ginagawa ng apat. Paglabas ko ng faculty room ay agad akong nilapitan nina Yna at Darl.
“oh Sai, saan ka ba galing? Anong inutos sa iyo ni Ms?” bungad na tanong ni Ellie.
“pinahanap sa akin sina Carmina, sa buong high school building ako naghanap.” Tugon ko.
“nakita mo ba sila?” tanong naman ni Yna.
“oo, nasa room 407 sila.”
“407? Di ba walang tao dun? Anong ginagawa nila dun?” si Darl naman ang nagtanong.
“ahm, ano eh, ahhhhhh..” hindi ko alam ang isasagot ko. Sasabihin ko ba ang totoo?
“ano??” sabay na tanong pa ng tatlo.
“hmmm,, naka-ano..” sige na nga, sasabihin ko na!
“ano??” muling tanong nila.
“nakaluhod sina Carmina at Michelle sa harap nina Rowell at JP, tapos, sinusubo-subo nila ung ari nung dalawa. Dinidila-dilaan pa nga eh. Tapos, tinataas baba ung bibig nila sa katawan nung ari nung 2 boys. Pabilis nang pabilis hanggang sa umuungol na ung dalawa at pawisan na sila pare-pareho.” Mahabang saad ko.
“haaaa?? Eeeewww..” gulat na pahayag ni Ellie. Tumakbo na ito palayo.
Bigla namang natawa si Yna. Nagtatanong ang tingin ko sa kanya.
“Blowjob ung ginagawa nila. Parang masturbation pero bibig ng babae ang ginagamit. Kaya tinataas-baba ung bibig ay para labasan ung lalaki.” Sagot nito sa nagtatanong kong mata.
“ha? Paano mong alam?” tanong ko sa kanya.
“nagawa ko na un sa boyfriend ko. Nilunok ko pa nga ang lumabas sa kanya eh. Lasang Zonrox nga lang. Pero okay lang, gusto ng mga lalaki kapag sarap na sarap ka sa katas nila.” Paliwanag pa nito.
“okay, okay. I’m out! Hindi ko kaya ang usapan niyo.” Tumalikod si Darl at lumakad na papuntang C.R.
“kelan mo nagawa un?” muli kong tanong.
“last year pa. ano ka ba Sai, parang hindi mo naman alam na may nangyari sa amin ni L.A. sa kusina ng bakery namin. Di ba, kinuwento ko naman un sa inyo. Pati kung paanong posisyon at kung paanong nangyayari un? Pati kung gaano kalaki ang etits niya, di ba?”
“oo, pero, hindi mo naman nasabi na hindi lang pala ung pangbabang butas mo ang nakatikim ng chuva ng lalaki. Pati pala bibig mo.”
“normal nang ginagawa ng mag-boyfriend un. Gustong-gusto nga ni L.A. kapag ginagawa ko iyon sa kanya eh!” sagot pa niya.
“pero, hindi naman magboyfriend sina Carmina at Rowell. Bakit ari niya ang isinusubo nun?” tanong ko habang pinagmamasdan ang apat na bumababa patungo sa quadrangle namin. Parang walang nangyaring kung ano, dire-diretso lang sila sa madalas nilang tambayan sa tapat ng grotto.
“malay mo, nag-eeksperimento sila. Gusto lang maramdaman ni Rowell ung saya nun.” Sagot ni Prima.
TING! TING! TING!
Naputol ng bell ang usapan namin. Kinailangan nang umakyat at ituloy na ang tunay na mga leksiyon. Dumaan nang mabilis ang oras. Hanggang sa pag-uwi ko ay tangan ko ang mga tanong sa isip ko. Sana makausap kong muli si Prima tungkol doon.
Kinabukasan ay combined ang klase, wala kasi ang adviser ng II- St. Francis, absent at may sakit daw. Nasa iisang classroom lang tuloy kami, napilitan tuloy na pagdikit-dikitin ang mga upuan, napunta tuloy sa may likuran ko si Carmina. Nakatabi ko naman ang isang lalaking kamag-aral na kabarkada din nila. Naiilang ako sa kanya. Naiilang ako sa kanila, bakit kasi kailangang sa classroom pa nila gawin iyon. Dapat sa bahay, o kaya sa katabing motel ng eskwelahan namin (wirdo ang pagkakadikit-dikit ng mga establisyimento sa lugar na iyon. Katabi ng ospital ang paaralan namin, simbahan naman ang katabi ng paaralan at linya ng mga motel ang katabi ng simbahan).
Nang matapos nang maglipat ng mga upuan ay nagsimula nang maglesson si Ma’am Hufano. Medyo boring nga lang talaga siya magturo maski na magaling siya. Pinilit kong magconcentrate sa itinuturo niya kahit maingay ang mga tao sa likod ko, hindi ko lang kinaya nang makita kong may putting kung-ano na gumagapang patungo sa gitna ng mga hita ni Joko, ung katabi ko. Sinundan ko ang kulay puti na iyon, paglingon ko, paa pala ni Carmina. Nginitian ako ng nakakaloko ni Carmina, sabay sabing “inggit ka? Subukan mo din jan sa katabi mo. I’m sure Joko won’t mind.”
Binawi ko ang tingin ko. Ibinalik ko sa isinusulat ni Ma’am sa harap. Mas lalo akong nahirapan na mag-concentrate. Iniisip kong magtaas na ng kamay para makita ni Ma’am ang malikot na paa ni Carmina. Nakakatawag pansin lang talaga ang dahan-dahan at parang naghahanap na paa ni Carmina sa kandungan ni Joko. Nang mahanap na ang nais na laruin ay parang pala na tinutudyo-tudyo ang lupa. Parang daliri na ipinangkikiliti sa tagiliran. Maya-maya pa’y napapikit nang matiim si Joko, at nakita kong unti-unti ay umaangat ang parte na iyon ng katawan ni Joko. Lumolobo ang pantalon niya. “Erection” daw ang tawag dun, sabi ng science teacher namin. At nangyayari daw un kapag naa-arouse ang isang lalaki.
“nakaka-arouse pala ang paa ni Carmina?” natatawang bulong ko.
“class, dismissed!” naiiyak na sigaw ni Ma’am Hufano.
Tinignan ko ang relo ko, masyado pang maaga. Bakit kaya nagpalabas na si Ma’am. Lalong umingay ang klase. Lalong nagkaroon ng kanya-kanyang usapan. Dali-daling tumakbo palabas ang iba. Natutuwa ata dahil sobrang agang nagpalabas ni Ma’am. Nang iilan na lamang kami ay tumayo na ako at dumiretso na palabas. Kasabay ko si Yna, nauna na sina Darl dahil pupunta pa raw sila sa C.R. Paglingon namin sa bakante nang classroom ay nakakandong na si Carmina kay Joko at dinadama-dama ang nakaumbok na parteng iyon na ngayon ay nasa gitna na ng hita ng babae. Nakabukaka si Carmina sa ibabaw ng kandungan niya. Ang isang kamay ni Joko ay nasa may gitna na din ng hita ni Carmina. Nakalilis na rin ang palda nito, nakaangat na at kita na ang panloob. Kulay itim ito, may nakasulat pang “sexy” sa likod. Ang ulo naman ni Joko ay nakasubsob na sa gitna ng dibdib ni Carmina, ang kamay ay naglalandas sa likurang bahagi ng bestida nito at unti-unti nang binababa ang zipper nito.
“ah, alam na!” natatawang pahayag ni Yna.

why do tears suddenly fell out of my eyes?

dahil ba sa wakas ay nakita ko na siya?
siya na maski kelan ay hinding-hindi ko yata mapapantayan o mahihigitan?
hai. ang stupid lang ng feeling.
dahil kahit ilang beses na sabihin na hindi ganun, iba pa din ang pakiramdam ko..

hmmm, nasasaktan ako ngaun.
bakit?
kasi narealize ko na oo nga, marami kaming pagkakapareho..
mula sa mga gusto hanggang sa gawi ata..
ampanget ng feeling na wow, of all people, may kapareho ako..
at sheeez, of all people, ung first pa niya.
galing di ba..

ewan ko ba sa utak ko, automatic ata na ikukumpara ko ang sarili ko sa mga nakaraan ng kung sino mang nakakasama ko..
ewan, matagal ko na atang nasabi na reassurance lang ang kailangan ko, pero, hmmm, ewan, iba ata ito..

naiiyak ako sa dahilan na nakita ko na siya..
naiiyak ako dahil narealize ko na oo nga, pareho nga kami..
at may sobrang liit na thought na gumagapang sa ulo ngayon..

kaya ba ako ang girlfriend niya ngayon dahil pareho kami?
kaya ba kami ngayon dahil nakikita niya siya sa akin?
sa akin nga ba siya nakatingin talaga?
hai, ang saklap..

pwede naman kasing sabihin na hindi ko pa nabubura sa friends list ko..
kesa idadahilan sa akin na dun sa isang account pala yun..
tamang tawanan lang daw ako?
na parang keber lang un dapat para sa akin?
paki ko naman kung magkaibigan kayo.
hindi magkapareho ng level un..
buti sana kung wala kayong pinagsamahan.
buti sana kung wala kayong malaking pinagdaanan.
na hanggang ngayon, bumabalik balik sa isip ko, dahil, oh well, una na nga siya.
hai, ang panget lang..
ang panget panget lang ng feeling talaga..

rant rant rant..
random rant..

sana magdisappear na agad ang pakiramdam na ito..
ang weird ng feeling na wow, nagseselos na naman ako..
at, mas wow, dahil ngayon, babae naman..
hindi ko tuloy alam kung saan ba dapat ma-weirdan..
kung ung nagseselos sa lalaki o ung nagseselos sa babae..

HINDI KO ALAM KUNG TAMA BA ANG NIREREACT KO..
basta ang alam ko lang, tang ina, NASASAKTAN AKO.

HOW TO FIND YOUR ONE TRUE LOVE: MAG SUMMER CLASSES KA!

yay! 60 days and counting... ^_^

hindi pa ganun katagal, alam ko sasabihin yan ng ibang makakabasa, eh, paki niyo ba? masaya ako na umabot kami ng 60days, at tiyak na aabot kami ng 60xinfinity days ^^

hahahahaha!
as the title suggests, paano nga ba makita si one true love?
we say, magsummer classes ka!

nagsimula ang lahat noong nakaraang summer, naging kaklase ko siya, at doon na nagbago ang ikot ng mundo ko..

hindi ko talaga alam kung paanong nagkalapit kami..
basta ang naaalala ko lamang ay naging magkatabi kami sa likurang bahagi ng classroom namin sa chem lec..
halos magkalapit lang din ang inuupuan namin sa lab..
magkatalikuran ko be exact..
nanghiram ako sa kanya ng notes na ni hindi ko naman kinopya, haha, pagpapakyut lang talaga para makausap siya..
matagal ko na rin kasi siyang nakikita sa department, hindi ko nga lamang mawari kung dapat bang batiin o hindi..
malakas kasi ang dating niya..
tipong "wala akong paki sa inyo, basta ako, okay lang ako"
bago pa man kami magpakilala sa lab ay alam ko na ang pangalan niya.
alam ko nga kasi na psych major xa.

mejo naiilang din ako na kausapin siya nung una..
tahimik kasi at parang hindi kami magkakasundo..
bukod nga sa aura niya na wala siyang paki talaga sa paligid niya.

we both really don't know kung bakit naging close kami.
kung bakit pagbalik ng groupmate niya galing sa matagal na pagkakasakit ay nagpasya na rin siyang sumama sa amin kapag magtatanghalian kami nina sha.
well, matagal na namin siyang gusto ayain, un nga lang, disappear mode parati after ng lec, kaya hindi na namin nayayaya..

after ng isang lunch na iyon ay naging mas madalas ang pagsama niya sa amin.
binigyan na nga kami ng lab partner ko ng group name "single ladies"
mula nung mga panahon na iyon, weird na talaga ang pakiramdam ko.
parang gusto ko lang na malapit sa kanya.
parang high school na laging gustong makita ang crush niya.

dumating pa sa point na kinuha niya ang number ko.
well, hindi naman siguro para magpakyut din kung di para sa academic stuffs. :)
nagkatext kami, nagrereply ako sa kanya kahit na sun ang pinapangtext niya..
hindi ko alam noon kung paanong pahahabain ang usapan, para hindi mangailangan na tapusin agad ito..
napagkasunduan din namin na magba-bio na kami ng first sem at classmates kami.
lab partners pa nga dapat.
ultimo ang sched namin, halos swak na swak dahil magkatext kami nung kumukuha kami ng subjects..

ang weird ng feeling na naaaliw (when i say naaaliw, alam na ng kapatid ko ang ibig sabihin niyan) ako sa kanya.
given na pareho kaming babae at kahit pa nagkakacrush ako sa babae ay hanggang crush lang naman un..

lumala nang lumala ang weirdness ng pakiramdam ko at ang fondness ko sa kanya.
wala lang, isa pala siyang maingay na bata, makulit at masaya kasama, masarap kausap, parang pag kasama mo siya, no dull moment talaga.
hindi na dumadaan ang araw na hindi kami magkatext..
hanggang sa dumating ung sobrang halagang araw na hiningan ko ng sign si God..

leyt na kasi kami noon, at mas nauna siyang umalis sa bahay kesa sa akin.
sa guadalupe siya sumasakay ng mrt, sa shaw naman ako.
magkatext kami nung umaga na iyon..
sabi ko kay Lord, kapag ito hinintay ako, bahala na po. maski mali sa paningin ng iba, hahayaan ko nang mahulog ako sa kanya, tapos, bahala na si Batman.
kaso, ayon, ewan ko ba kung sadya at ginusto talaga ni bro, nagtext siya sa akin na hihintayin na lamang niya ako at sabay na kami pumasok..
hindi ko alam kung dapat ba akong magtatalon sa tuwa o maiyak sa pakiramdam na ipinagkanulo ako ni Bro (wahahaha)
bumaba ako sa platform at nang makita kong wala siya sa female area ay napabuntong-hininga ako. joketime lang pala, i love you na ulit Bro.
hilig ko ang tumingin sa salamin sa gilid, ung may tv sa ilalim.
at tamang pagtingin ko dun ay nakita kong naglalakad siya papunta sa female area.
nak nang.. kmusta naman un.. hindi pala joke..
totoo pala, at kailangan nang maging tunay ni Batman dahil siya na ang bahala sa akin dahil unti-unti ay nahuhulog na nga ako..

ang pagsasabay na iyon sa pagpasok ay napadalas..
hanggang sa kada araw ay magkasabay na kaming pumapasok..
nadagdagan na din ang mga activities namin together..
minsan ay inaya niya akong mag-bubble tea..
at kahit na may kamahalan ay go pa din ako, para lang makasama siya.

ung unang pagpunta na iyon sa bubble tea naging napakahalaga sa akin.
masaya kasing titigan ang mga mata niya..
masaya kasing makita ang ngiti niya.
masaya kasing marinig ang mga weird ideas niya.
nung nasa bubble tea kami, may 2 lesbian couple.
hinihintay ko kung ano ang sasabihin niya, para din malaman ko kung open ba siya sa ganung klase ng relasyon, kasi, mukhang doon patutungo ung nararamdaman ko para sa kanya. though alam ko na mas malamang sa malamang na i-dismis ko ang feelings ko at wag nang ipaalam sa kanya.
ang tanging nasabi niya lang ayaw daw niya ng lesbian couple na may "butch".
gusto niya ung normal looking lang..

sumasama ako sa kanya dahil gusto ko siyang kasama.
dahil parang kulang ang araw ko kapag wala siya.
bukod don, sumasama ako sa kanya para malaman ko kung ano ba siya.
kung may possibility ba na magustuhan niya rin ako, ako na isang babae tulad niya.
medyo nahirapan akong malaman ang "preference" niya.
ni hindi kasi siya nagkkwento ng lovelife maski na i've practically laid my whole life open in front of her.
haha, matigas si ate, mahirap pigain.
may time pa na nasaktan ako dahil nasabi niyang ang lovelife niya ay exclusively for her bestfriend lang daw. (binara ako, awts)

--- itutuloy ---

ang daming nangyari sa two months..

medyo matagal-tagal na din akong hindi nakapag-post dito..
maski sa multiply ko dahil sobrang busy..
and when i say busy, i mean fucking busy..

summer classes..
tapos, RA duties..
after nun, enrollment na..
at pasukan..
anniv month ng KAPPP ng july..
anniv month ng Buklod ngaung august..

pota, walang pahinga..
but then I'm happy..
having her as my only "grip" to reality, to sanity.

saka na ang kwento..
sobrang doomed ako ngaung buwan..
maybe next week, i'll be able to make kwento na about everything that had happened in the last two months..

nakakapagod ka Hulyo!

ang pagkapanalo ko sa dalawang posisyon sa pinakamamahal kong mga organisasyon at tunay na nagbigay sa akin ng dagdag na sakit ng ulo at dalahin. hai, july is kappp's anniversary month. wala nang mas bubusy pa sa buwan na ito, sa dami ng activities na naka-line up kada linggo, ewan ko na lang kung hindi pa makilala ang kappp after ng buwan na ito. yan ang akala namin. pero nagkamali kami. ang pagpopromote ng org ay nauwi sa series ng nakakahiyang forum, sa quiz bee na anim lang ang participants, at sa anniv night na maski sabi nila ay okay lang pero kakaunti naman ang nagpunta..

ano na ang nangyayari sa KAPPP?
nasaan na ang mga nais naming gawin at ung mga gusto na mangyari?

aaminin ko, malaki ang pagkukulang ko, well, oo, kasi nga, maraming times na petiks lang ako, pero, ginawa ko naman sa abot ng aking makakaya ung dapat kong gawin. nakakaiyak.

tapos ngayon, nag aaway away ang mga tao. nagkakagulo. saan ba ako lulugar? ayoko nang gumatong, ayoko nang makialam lalo pa't hindi ko naman alam ang nangyayari. hai kappp, kelan kaya dadaan nang matiwasay ang isang buong taon para sa atin? kada taon na lang, away at diskusyon. hindi na nagbago.

nakakapagod ka Hulyo, sana dumaan naman ang anniv month nang hindi nag-aaway away ang mga tao. sana dumating na ang glory year ng kappp. sana next year na un. sana. sana.

it's been quite a while

one hell of a summer.

haha.

dami nangyari.

dami nagdaan.

mga kulitan.

lokohan.

gaguhan.

bahala na si batman.

hoho.

nagpopost lang! :)

this, too, shall pass

been super busy, with acad stuffs to be exact.
all the final papers were to be submitted on monday.
and the fact doesn't make me happy at any rate.
we were literally cramming for everything.
hapit kung hapit sa paggawa ng papel.

nakakapagod ang pagdaan ng bawat araw sa buhay ko.
bukod sa katotohanan na marami talagang requirements..
ang dami pa ng ibang mga bagay na dapat kong pagtuunan ng pansin..

nalalapit na naman ang summer classes.
ang tiyak na patayan ako sa summer dahil kinakailangan ko nang matapos ang kemistri ko nang sa gayon ay makatuloy na ako sa biology.
ang nalalapit na graduation ng mga malalapit kong kaibigan, na nangangahulugang maiiwanan na sa aming mga kamay ang mga organisasyong pinamunuan nila.
ang mga bagong responsibilidad na tinanggapo ko, sa pag-iisip na kakayanin kong hawakan ang lahat ng iyon.
hindi ko sinasabing wala akong tiwala sa sarili ko, ang kaso lamang ay ayokong mapahiya sa mga alumni ng orgs ko, at siyempre, ayokong biguin ang mga orgmates ko na nagtiwala sa akin at sa kakayahan ko na magagampanan ko ang tungkulin na tinakbuhan ko.

dagdag din sa mga iniisip ko ang mga slatemates ko..
sobrang napalapit kami sa isa't isa kaya masakit pa rin sa akin ung thought na hindi ko sila makakasama at makakatrabaho ng isang buong taon..
hindi ko alam, pero siguro, pinaasa ko ung sarili ko na makakasama ko sila sa mga sem plannings at outings at council activities, etc.
masakit pa rin na hindi ako ang kasama nila kapag ginagawa nila iyon.
pero may plano Siya, at matutupad din iyon.

dagdag din sa isipin ko ang mga taong umaaligid sa tabi-tabi.
hindi ko alam kung ilang beses kong dapat linawin na ayoko na muna ng dagdag na responsibilidad sa ngayon, lalo pa at may kinalaman sa usapin ng puso.
ayoko na muna na ma-attach sa kahit na sino dahil hindi pa ako handa, maging sino pa yang dadating na iyan.
gusto ko na munang pagtuunan ng pansin ang pag-aaral ko at ang mga posisyong hinahawakan ko sa mga organisasyon ko.

siyempre, hindi mawawala ang pag-iisip ko sa mga problema ng pamilya ko.
alam kong hirap na hirap na sila mama sa pagpapaaral sa amin, at kita na rin iyon sa ginagawa niyang pamimilit sa akin na magtapos na para makatulong naman sa pagpapaaral sa mga kapatid ko..
kung ako lang, gusto ko nang gawin yun.
kung alam lamang nila ang pagod na nararanasan ko sa bawat pagdaan ng araw.
kung alam lamang nila ang hirap na kinakaharap ko sa bawat pagpasok ko sa paaralan.
hindi biro ang mag-aral.
pero mas lalong hindi biro kapag sa UP diliman ka nag-aaral.
at lalong hindi biro kapag sikolohiya ang kurso mo, ang kurso kung saan bilang sa daliri ang hindi kasali sa honor students.
hai nako..
hai buhay..

sabi ko nga, this, too, shall pass..
makakaraos din ako..
at matatapos ko din ang lahat ng ito..
hindi ko na iisipin na sana maging matagumpay ito..
dadaan lang ito, at matatapos din :)

*wish me luck!

maligayang pagbabalik!

haha..
after million years ng pananahimik..
isang maligayang pagbabalik sa blogging world sa akin!
:)

rundown lang ng mga chever :D


---- proclamation rally feb20,2009 ----


---- meeting de avance feb24,2009 ----


---- faultline experience feb27,09 ----


---- runaway cupid 2 feb28,09----

hanggang sa muli nating pagkikita LEI..

nasa jeep ako pa-mrt nung may magtext sa akin..
"hindi ko alam kung dapat na ipakalat ito, pero let us pray for our friend, kabuklod, lei claudel. she passed away last night bec of asthma."

un na yun, un na ang text na nagsimula ng daan daang emosyon na bumaha nung araw na iyon..
sinundan pa ng text ng LT..
hindi ko alam kung ano ang gagawin ko..
hindi ko alam kung ano ang magiging reaksiyon ko..
kasama lang kita isang bago iyon at nasa AVE pa nga tayo di ba?
kaya pala.. kaya pala nung biniro kita ay hindi ka man lang nagreact..
not the typical lei, kung baga..
kaya pala matamlay ka nun..
may nararamdaman ka na palang mali, bakit hindi ka agad na nagsabi??

alam kong as a person makulit ka talaga..
may katigasan ang ulo mo, pero bakit pagdating sa health mo, un pa din ang pinairal mo?
haiii lei..
mamimiss kita..

sino na ngayon ang kasabay kong mag-bio 11 sa first sem?
sino na ngayon ang kasabay kong ggradweyt?
sino na ngayon ang buklod rep sa mandala?
lileth...

i'm sorry hindi ako nagkaron ng panahon para mas kilalanin ka pa..
sorry kasi ni hindi tayo nakapag-bonding..
sorry kasi hanggang kulitan lang ang nagawa natin at maski sa panahon na iyon, medyo naiilang pa din ako sa iyo..
ang lakas kasi ng personalidad mo..
sorry kasi ni hindi tayo nakapagkwentuhan..
sorry kasi hindi tayo nagkaroon ng oras para magkasama at mas magkakilala..

lei.. salamat..
salamat sa lahat ng saya na idinulot mo..
salamat sa lahat ng nai-share mo..
salamat kasi naging blessing ka sa buhay ko at sa buhay ng mga taong malapit sa akin..
salamat at kahit sa maikling panahon ay naging bahagi ka ng buhay ko..
salamat sa lahat lahat ng napagsamahan natin..

mamimiss kita..
mamimiss ka namin..

pero alam ko naman okay ka na kasama Niya..
wala nang sakit diyan..
wala nang poproblemahin..
wala nang acads at extra curriculars na magpapabusy sa iyo..
ikaw na lang at ang pagmamahal Niya sa iyo..

wag mo kaming alalahanin dito..
magiging okay din kami..
pero hindi yun mangangahulugan na makakalimutan ka na namin..

parati kang magiging bahagi ng buhay namin..

mahal kita lei!
hanggang sa muli nating pagkikita..
magkukulitan pa tayo..
hintayin mo ako ha? :)

lileth arciaga claudel
aug.01,1989 - march20,2009

by a margin of TWO..

the past three weeks had been a roller coaster ride of emotions..
and up to now, my ride hasn't come to a stop yet..
though there has been a notion for a full stop, still my mind and heart can't come for it.

the results of the election were out already..
and i'm much much proud because once again, Buklod CSSP has proven that the students want the brand of leadership that we offer, that they do believe with the principles that we firmly believe in..

i'm flooded with so much emotions because my slatemates made it..
i'm happy kasi majority pa rin kami sa council..
17-3, imagine.

as for me, wow, i lost by a margin of two votes.
fcuk it, two votes.
i won't care, i won't be this disappointed if he won by a big margin.
pero shet, two votes.
it wasn't that big, but then talo pa din ako..


no hard feelings, everything has a reason.
congratulations to mr. sengson.
i hope he'd perform well sa council, since he's a friend naman na din..

ang sabog ng post ko..
it was just that i'm so happy and at the same time, malungkot kasi ako ung nalaglag..
ewan, back to my random old self..

before i forget..
a big heap of thank you to everybody who supported, who voted for Buklod CSSP..
it was really very fulfilling, especially for me because it was my first time to run, to see that the college had made the right decision of choosing their leaders well..

to the 468 students who believed in me, i'm really very grateful.
no words can express the feeling of contentment right now..

to my organizations..
UP KAPPP and UP BUKLOD-ISIP who supported me all the way, super thank you!

at the end of the day, i may have lost, still, it's the friends and the experience that i've gained that really matters most..

lastly, a super super thank you to my slatemates..
kuya jay, sasa, tin, mai, aj, ian, louie, gil, oyie, rax, josh, robert, mharz, steph, anjo, dom, paula, joyce, and sam..
thank you for backing me up, though there may be times na super pabigat ako, salamat ng marami sa friendship..
hinding-hindi ko makakalimutan tong experience na ito..
and i'll forever treasure all the moments i had with you.
agreeing with oyie, hindi dito nagtatapos ang lahat..
i'll see you guys at the council office! :)

BUKLOD pa rin sa CSSP!

roller coaster!

fudge,, these past few weeks have been a roller coaster ride for me..
the upcoming cssp student council elections keeps me busy..
org to org visits and room to room campaigns..
and now, we're busy preparing for the meeting de avance..

all the other aspects were fairly good, not a single improvement.
i've been away from home since time in memoriam, as in i really can't remember since when.
something strikes me every night, i really wanna go home, spend time with my family and sleep on my bed. ugh.

but for mow, i just have to be contented with whatever i have..
the elections' fast approaching, this too, shall pass.

and i hope, we will be given whatever we deserve..

31 comments. written by a girl. after years of experience :)

Written by a guy. After years of experience.

1. Whatever you do, don't just show up at their house...they run around in their underwear just like we do.
----- ai hindi din, haha. mas sweet ang surprise visit eh :D


2. Don't cheat on them. It may seem foolproof, but girls tell each other everything about everything. Trust me, they WILL find out and you will be mud.
----- tama, tama. kaya mag-ingat sa pangloloko, we can love you this one moment and ruin your lives at the other :D

3. Beware of every single male relatives and all guy friends. Any of them would kick your butt at the drop of a hat, and a lot of them wouldn't even wait for the damn hat.
----- hahaha. tawa na lang ako. nasa babae na un kung magpapasulot sila.

4. Never miss an opportunity to tell them they're beautiful.
----- ai, haha. wala pang gumawa nian, infairness naman! :D


5. Don't refuse to kiss in front of your friends. If they laugh at you, it's because they're jealous.
----- tama, tama. pero hindi din dapat gaun na tipong show-off lang. kung paano ka pag kayo lang, ganun din pag may friends na kasama, sweetness ung tinutukoy ko ah :D

6. If they slap you hard, you deserved it.
----- AGREE!

7. Don't be afraid to touch them if you want to. If they're going out with you in the first place, it's because they like being in your arms.
----- nyeh nyeh, hahaha. if they go out with you, they want to be with you.

8. If you don't sleep with them, do not tell your friends that you did.
----- tama, tama.

--8.5. If you DO sleep with them, don't tell your friends that you did.
----- anu un kiss and tell?? haha. wag nang madaldal na lang.

9. You can be dirty minded in private, really...most of them are not offended by it...
----- kung in private, cge go lang. haha. exciting din minsan malaman kung hanggang saan umaabot ang pagiging dirty minded ninyo :D

10. Not all of them eat like birds, a lot of them can eat like whales.
----- a lot ka jan. haha. ewan. pero lahat kayo, trabahador-mode pag kumakain. :D

11. Most of them don't mind paying half of everything, but they do discuss these things with their friends. Realize that if you make your girlfriend pay half all the time, everyone will know about it and your friends will know you're a *****.
----- hahaha. keri lang KKB, pero please naman, wag all the time! :D

--11.5. Do you honestly need all your money that much? Be a man, pay all the time!
----- keri lang naman kahit minsan lang. hindi ung mas gagastusan niyo ang dota at pc games at kung ano2 pa kesa sa GF niu. hahaha! :))

12. Every girl should eventually get three things from her boyfriend- a stuffed animal, one of his sweatshirts, and a really pretty ring. Even if it's not a serious relationship.
----- ay, hahaha. hindi ako nakakuha ng sweatshirt sa first rel ko.. hmmm.. at wala kahit ano sa pinaka-latest. ay meron pala, stuffed toy na galing sa yellow cab :D

13. Make sure she gets home safely as often as you can. If you're dropping her off, walk her to the door. If you aren't dropping her off, call to be sure she's home safely.
----- mas prefer ko ata ung ihatid hanggang sa bahay, para malaman ng parents ko na iuuwi ako safely ng kasama ko. :D

14. If a guy is bothering her, it is your right to kick the crap out of him.
----- kung sinabi niya. pero pag hindi, wag ka mauna. haha! pag napahamak ka, mas sermon ka pa. :D

15. If you're talking to a female friend of yours, pull your girlfriend closer.
----- ok lang kahit hawak ng kamay. at please, iwasan ang magpacute. haha!

16. Never, ever slap her, even if it's just in a joking way. Even if she swats you first, and says, "Oh, you're so dumb" or something, never make any gestures back.
----- wala naman problema sa akin yan, basta playfully at HINDI AKO MASASAKTAN.

17. Go to a chick flick once in a while. She doesn't care whether you enjoy it or not, it just matters that you went.
----- totoo un. :D sweet.

18. You're dead meat if you can't get along with their pets, parents and best friends. Be prince charming to their friends, Mr. Polite to their parents, and make sure to be nice to their animals.
----- ai, GIVEN na po iyan.

19. Don't flirt with their moms or friends...that's just freaky.
-----nyak. hahaha. and don't flirt with strangers and your friends din pag kasama mo siya. hahaha!

20. Don't be freaked out by PMS. It's not gross, and it really does make them feel like crap, so be understanding.
-----Pre-Menstrual Syndrome, haha. dapat super super pcenxa. hahaha. kasi naman, hindi niyo nararanasan un kaya wag niyo kaming sabihan na inarte lang un. hmp.


21. If you don't like the way they drive, you do it.
----- at sasakyan mo ang gamitin mo :D

22. If you're officially dating, and you're introducing her to your friends, you'd better damn well introduce her as your girlfriend.
----- tama! INTRODUCE HER AS YOUR GIRLFRIEND! hindi ung hahayaan mo lang siyang nakatayo o nakaupo sa tabi mo without acknowledging na kasama mo xa. hmmmpp.

23. Don't stress where you go for every date. They really only want to be with you.
----- kapag kasi sinabing ikaw na bahala, ikaw na talaga. wala naman kaming pakialam kung saan, mahalaga kasama namin kayo. un na yun.

24. If they complain that something hurts, rub it for them without being asked.
-----Hmmm... hahaha.. oo, hindi na kailangan na maglambing pa para i-kiss o i-rub pa..

25. Girls are fragile. Even if you're play fighting/wrestling, be very gentle.
----- hahaha. tama, keri lang basta wag akong magkakapasa.

26. Memorize their birthdays. You forget her birthday and you're basically screwed for life.
-----TAMA!

27. Don't marinade the cologne.
----- hahaha.. uo, ayaw niyo naman na nakatakip kami ng ilong all the time :D

28. Don't give her something stupid for her birthday or Christmas or Valentine's day. It doesn't have to be expensive, but it has to be meaningful. Jewelry is always nice.
----- any SURPRISE would do. meaningful at may effort, ok na ok ako dun :D

29. If you think the relationship isn't going to last, don't wait to find out. It will only hurt you more if you draw it out.
----- tama, tama! :D

30. After you've been dating for a while, realize that they really have started to trust you. When you have a girlfriend who truly trusts you, you have a lot more responsibility, privilege and control than you would think. Be careful with it, most guys would kill for that kind of power, and it can be lost in a nanosecond.
----- tama tama, kaya dapat pahalagahan niyo ung tiwala na binibigay sa inyo. at pag nawala iyon, goodluck na lang sa iyo.

31.Don't ever do anything wrong (well not anything). girls remember things for life and anything you did wrong will be used against you in the future.
----- totoo. lalo pa ako na naka-save ang lahat lahat sa utak. hahaha. matalas memorya ng mga babae, kaya ingat ingat. dahil naaalala nila ang lahat ng mabuti at magandang nagawa, pero mas natatandaan nila ang lahat ng masama :D

sometimes, love ain't enough..

well, after everything that happened, it's over.

it was not that easy to accept it, but then, i'm already prepared for this due to certain actions, him "neglecting" me and the relationship.

i guess, love is not enough to keep a relationship going..

sometimes, trust and respect matters more..

if people can't accept me for who and what i am, maybe, just maybe, they don't deserve me.

*trying, i'm really trying.